Reisverhaal De nieuwe fiets | Dirk Jan Roeleven

Al sinds zijn debuut De noordkromp (1978) spelen de Waddeneilanden een voorname rol in het proza van Gerrit Jan Zwier. Voor hem zijn de eilanden, behalve vakantieoord en (soms) toevluchtsoord, een literair concept. Dat komt ervan als je al op jonge leeftijd met je ouders vakantie viert in deze streken. Al heeft hij sindsdien de reis om de aarde wel enige malen afgelegd, toch is hij de eilanden trouw gebleven. De eilanden hebben een noordelijke signatuur – misschien is dat het geheim. In deze feestbundel heeft Zwier een aantal van zijn favoriete verhalen bij elkaar gezocht.

Sport, presteren, afzien. Het blijft een onuitroeibaar misverstand, vind ik. De fiets is nu juist een luxe vervoermiddel, het vervijfvoudigt je inspanning, gratis, een perfect apparaat om ontspannen buiten te zijn, de natuur te bewonderen, de wereld te bekijken. Waarom het gebruiken om je eigen lichaam te kwellen?’ Peter Delpeut reist graag door de woestijn. Op de fiets. Die twee blijken slecht samen te gaan. Het is alleen de allersterksten gegeven dwars door de Sahara te fietsen. Daarom gaat Delpeut niet verder dan de randen van de woestijn. Daar valt voldoende te beleven, merkt hij: zandstormen geselen zijn gezicht, pistes zetten hem op het verkeerde spoor, fietswielen lopen vast in het rulle zand. Delpeut fietst met zijn levensgezellin Céline, met wie hij eerder Amerika doorkruiste, in de Kalahariwoestijn in Namibië, de Sinaïwoestijn in Egypte en de Marokkaanse Sahara. Op zoek naar de gelukzalige eenzaamheid van het weidse landschap, de legendarische gastvrijheid van de bedoeïenen …