Recept voor een regelrechte ramp

Guusje heeft een grote passie voor bakken, én ze heeft talent. Door haar concentratieproblemen gaat het nietzo goed op school. Op schoolreis glipt ze stiekem weg van het survivalkamp om mee te doen aan een bakwedstrijd.Als haar grootste concurrent haar recepten gestolen blijkt te hebben, moet ze ter plekke improviseren om haar eigen allerbeste recept te overtreffen.De pers over (Not) so perfect:'Het is een erg vermakelijk boek. Ik heb zelfs zo hard moeten lachen dat de tranen over mijn wangen liepen.'LEZERS OP HEBBANDe pers over Recept voor een regelrechte ramp: 'Heerlijk en herkenbaar meidenboek voor iedereen met een passie of een droom.'MEIDENMAGAZINE

Guusje heeft een grote passie voor bakken, én ze heeft talent. Door haar concentratieproblemen gaat het niet zo goed op school. Op schoolreis glipt ze stiekem weg van het survivalkamp om mee te doen aan een bakwedstrijd. Als haar grootste concurrent haar recepten gestolen blijkt te hebben, moet ze ter plekke improviseren om haar eigen allerbeste recept te overtreffen. De pers over (Not) so perfect: 'Het is een erg vermakelijk boek. Ik heb zelfs zo hard moeten lachen dat de tranen over mijn wangen liepen.' LEZERS OP HEBBAN De pers over Recept voor een regelrechte ramp:  'Heerlijk en herkenbaar meidenboek voor iedereen met een passie of een droom.' MEIDENMAGAZINE

Jongeren ervaren steeds meer stress door school. Niet zo gek, want scholen zijn cijferfabrieken geworden. En dat is rampzalig voor de motivatie en het welzijn van leerlingen. In dit bevlogen pleidooi laat Johannes Visser zien hoe scholen in de ban raakten van cijfers en hoe het onderwijs jongeren beter kan motiveren. Een must-read voor iedereen die zich zorgen maakt over de toekomst van het onderwijs.Johannes Visser is oud-leraar Nederlands en schrijft over onderwijs voor De Correspondent. Hij won tweemaal de Nationale Prijs voor Onderwijsjournalistiek.Reacties:'Het Nederlandse onderwijs is veel te veel een wedstrijd geworden in plaats van een plek waar je nieuwsgierig mag zijn en leert vanuit intrinsieke motivatie. Johannes legt dat feilloos bloot. Hij krijgt van mij een 10 voor zijn betoog!'-Marjolein Moorman, politicus'Dit. Precies dit. Verplicht (en grappig) leesvoer voor iedereen die kinderen heeft.'-Kluun, schrijver Help, ik heb een puber!

Jongeren ervaren steeds meer stress door school. Niet zo gek, want scholen zijn cijferfabrieken geworden. En dat is rampzalig voor de motivatie en het welzijn van leerlingen. In dit bevlogen pleidooi laat Johannes Visser zien hoe scholen in de ban raakten van cijfers en hoe het onderwijs jongeren beter kan motiveren. Een must-read voor iedereen die zich zorgen maakt over de toekomst van het onderwijs. Johannes Visser is oud-leraar Nederlands en schrijft over onderwijs voor De Correspondent. Hij won tweemaal de Nationale Prijs voor Onderwijsjournalistiek. Reacties: 'Het Nederlandse onderwijs is veel te veel een wedstrijd geworden in plaats van een plek waar je nieuwsgierig mag zijn en leert vanuit intrinsieke motivatie. Johannes legt dat feilloos bloot. Hij krijgt van mij een 10 voor zijn betoog!' -Marjolein Moorman, politicus 'Dit. Precies dit. Verplicht (en grappig) leesvoer voor iedereen die kinderen heeft.' -Kluun, schrijver Help, ik heb een puber!

Tijdens het rampjaar (1672-1673) viel een groot Frans leger de Nederlandse Republiek binnen. De Staten-Generaal begonnen direct met onderhandelingen. Die tijd gebruikten de Hollandse regenten om een waterlinie te realiseren die van Muiden tot aan de Biesbosch liep. Alhoewel eerder gebruikt, was water als verdedigingswapen nog nooit op zo'n grote schaal ingezet. Omdat de waterlinie dwars door de Vechtstreek liep, veranderde deze regio in één klap in de frontlinie. Gedetailleerd beschrijft Daan Wolfert waarom steden als Muiden en Weesp niet bezet werden, maar ook hoe groot de ellende was in dorpen als Loenen, Breukelen, Abcoude en Waverveen, die wel te maken kregen met de Franse tirannie. Nadat de opmars van de Fransen gestopt was, veranderden de gevechtstactieken. Zo was er alleen nog bij de verovering van Naarden een grote veldslag, maar er waren regelmatig strafexpedities van Franse militairen en prikacties van kleine groepjes Staatse soldaten. De bewoners van de Vechtstreek werden

Met een nawoord van Maria Kager Voor God en de Sociale Dienst is de debuutroman van Nicolien Mizee (1965). In drie faxen aan haar scenarioleraar en redder beschrijft de hoofdpersoon met treffende ironie en compromisloze eerlijkheid de moeizame zoektocht naar zichzelf. Een razendsnel en verontrustend boek. 'Een van de meest eigenzinnige en authentieke, diepzinnige en lucide én geestige oeuvres uit de Nederlandse literatuur.' - NRC Over Voor God en de Sociale Dienst: 'Tintelende debuutroman.' - Haarlems Dagblad 'Een hilarisch boek.' - De Telegraaf 'Het knappe van Mizee is dat ze de herkenning een dubbele bodem geeft; wat we herkennen, beseffen we, zijn niet alleen onze onzekerheden, maar ook die van anderen.' - de Volkskrant

Deel 7 in de La dolce vita-serie van Valentina Morelli. Een dode tijdens een kookwedstrijd zorgt ervoor dat zuster Isabella en carabiniere Matteo op onderzoek uit moeten...

Een van de allergrappigste boeken van Tosca Menten in een nieuwe editie De meeste kinderen zijn best aardig (BA). Maar je hebt ook LP's (lastpakken), ZP's (zeurpieten) en DL's (dwarsliggers). In een heel enkel geval is iemand een ZER. ZER is de afkorting van Zeer Ernstige Ramp. Dit boek gaat over een Ramp. Een Zeer Ernstige Ramp van het Aller Ernstigste Soort. Dit boek gaat ook over radeloze ouders, twee dwaze buurmannen, een stotterende klasgenoot en een tot wanhoop gedreven schooljuffrouw. En over een rat. Dus denk maar niet dat het een vrolijk boek is. Het is juist een ernstig boek. Een Zeer Ernstig Boek. Je bent gewaarschuwd. Operatie Zeer Ernstige Ramp is een hilarisch los te lezen kinderboek voor kinderen vanaf 9 jaar, maar ook een feest om voor te lezen. Met geestige nieuwe illustraties van Geert Gratama.

Joost (29) is bandagist. Hij ontfermt zich over de zieke benen van ouderen in Amsterdam, de stad die hem en zijn vrienden geen woning kan bieden. Het contrast tussen zijn zwervende bestaan en dat van zijn patiënten, die zijn gebonden aan hun grote en volgestouwde huizen, wordt steeds groter.De bandagist is een roman over eenzaamheid en geborgenheid, over herinneren en vergeten. Zelden is de ontheemding van jongeren in de Nederlandse steden overtuigender onder woorden gebracht dan in deze nieuwe, beklemmende roman van Marente de Moor.Marente de Moor is een van de belangrijkste schrijvers van Nederland. Ze schreef een veelgeprezen oeuvre en ontving onder andere de AKO Literatuurprijs en de European Union Prize for Literature (voor De Nederlandse maagd), de J.M.A. Biesheuvelprijs (voor Gezellige verhalen) en de F. Bordewijk-prijs en de Jan Wolkersprijs (voor Foon). Haar werk is in zeventien talen verschenen.De internationale pers over het werk van Marente de Moor:'Literatuur van een wrede…