Niet alleen maar L'amour

Uitgebreide editie. In Alleen maar een fiets schrijft Kees de Jong over een sport die populairder is dan ooit: wielrennen. Dat is natuurlijk te danken aan de goede prestaties van de Nederlandse profwielrenners van de laatste jaren, maar eveneens aan de aanstekelijke en toegankelijke wielercultuur die duizenden mannen en vrouwen fietsverslaafd heeft gemaakt. Over beginnen met fietsen en de basisbenodigdheden is natuurlijk al genoeg geschreven, daarom maakte wielerjunkie Kees de Jong een boek voor iedereen voor wie fietsen een uiting is van het goede leven, een levenswijze waarbij looks minstens zo belangrijk zijn als hartslag, trapfrequentie, gemiddelde snelheid en het aantal kilometers dat je per jaar aflegt. Om na te gaan wat het leven als fietser precies inhoudt gaat Kees te rade bij (ex-)profs als Laurens ten Dam, Thomas Dekker, Karsten Kroon en Mathieu van der Poel, en spreekt hij met sleutelfiguren achter de schermen: soigneurs, journalisten, bloggers en materiaalmannen. Alleen

'Eenzaam maar niet alleen' zijn de memoires van prinses Wilhelmina (1880-1962), die een halve eeuw lang koningin van alle Nederlanders was. In 1948, vlak na de Tweede Wereldoorlog, deed ze afstand van de troon en maakte daarmee de weg vrij voor haar dochter Juliana. Ze besloot als eerste Oranjevorst ooit haar memoires te schrijven. In 'Eenzaam maar niet alleen' blikt ze terug op haar leven: op haar jeugd in de negentiende eeuw, haar regeringstijd gedurende de moeilijke jaren van neutraliteit tijdens de oorlog van 1914-1918 en de bezetting door nazi-Duitsland, waarin ze uitgroeide tot symbool van de Nederlandse eenheid en onafhankelijkheid. Haar memoires zijn geschreven in een heldere stijl en worden gekenmerkt door een diep geloof. 'Eenzaam maar niet alleen' is een uniek historisch document, dat licht werpt op een veelbewogen periode uit de Nederlandse geschiedenis, geschreven door een bijzondere vrouw: Wilhelmina. Deze heruitgave, gemoderniseerd en in de nieuwe spelling, is voorzien

Een heel groot deel van mijn leven ben ik werkzaam geweest in de entertainmentindustrie. Ik ben begonnen als manager en boekingsagent voor orkesten en artiesten en heb later mijn werk met succes uitgebreid als organisator van allerlei evenementen. Van grote massale tot hele chique privé party's met vele beroemde nationale artiesten. Daar heb ik wat verhalen over te vertellen. Maar ook heb ik een schat van verhalen en anekdotes verzameld op het persoonlijk vlak. De verhalen die je hier vindt zijn slechts een greep uit mijn belevenissen. Ik zeg slechts een greep omdat mijn leven geduld is met ontelbare ervaringen. Maar ik moet ergens een grens trekken want het moet nog leuk blijven ook. Alle verhalen zijn waar gebeurde belevenissen. Deze wil ik graag delen. Dit boek kun je op je eigen tempo lezen, neerleggen als je er even genoeg van hebt. Bijna elk verhaal staat op zichzelf, soms in samenhang met andere. Hierdoor is het gemakkelijk oppikken waar je was gebleven. Na het zien van de

Het leven is geen rozengeur en maneschijn, voor niemand. Bij sommigen kan het leven dusdanig zwaar gaan wegen, dat je moet gaan overleven. Dit boek zal een kijk geven over het leven in de psychiatrische zorg, wat de mentale gezondheidszorg inhoudt, het overleven met autisme, depressies, zelfbeschadiging en suïcidaliteit. Het zal heftige, ingrijpende hoofdstukken bevatten, maar ook luchtige hoofdstukken. Het is niet zo dat je nooit kan genieten van het leven met een depressie.Ook is het niet zo dat je als psychiatrisch patiënt 'gek' bent. Je hersenen werken alleen net iets anders dan bij anderen. Ik ben klaar om mijn verhaal te delen en het taboe rondom de psychiatrie te doorbreken.

Een meeslepend, ontroerend, grappig en boeiend verhaal voor iedereen die viel voor de sfeer in 'Een keukenmeidenroman'. Plainview, Indiana - een klein slaperig stadje in het zuiden van de VS. In de jaren zestig ontmoeten de hartsvriendinnen Odette, Clarice en Barbara Jean elkaar zo vaak ze kunnen in Earl's All-You-Can-Eat, waar een onverbrekelijke vriendschap ontstaat. De drie zijn zo vaak samen dat ze al snel de bijnaam 'de Supremes' krijgen. Veertig jaar later is die vriendschap nog net zo belangrijk voor de drie vrouwen, en ontmoeten ze elkaar nog steeds elke week op dezelfde dag en dezelfde tijd bij Earl's. Het leven is voor geen van hen makkelijk geweest, maar Odette wist haar vriendinnen door dik en dun te steunen. Nu staat zij zelf voor het grootste gevecht van haar leven, en is het tijd voor Clarice en Barbara Jean om hun eigen geesten uit het verleden onder ogen te komen. 'Een roman vol sterke vrouwen, aangrijpende herinneringen en hechte vriendschappen' - Kirkus Reviews Dit

Al leven we in een gezin of gemeenschap, en hebben we vrienden of veel relaties, toch kunnen we ons innerlijk alleen voelen, onzeker, zelfs onveilig. We moeten ook nog voldoen aan bepaalde verwachtingen, we hebben niet het recht moe of zwak te zijn. Het individualisme dat onze maatschappij kenmerkt, vergroot bovendien de druk. Wat we niet beseffen: de wortel van dit alleen-zijn ligt dikwijls in prille ervaringen als kind. Kunnen we dat veranderen? Kunnen we leven zonder dat gevoel van eenzaamheid, ons bevrijden van angst? Ja, we kunnen wegtrekken uit dat alleen-zijn. Als ik maar durf op zoek gaan naar die geheime plek in mij die ik nooit bewoond heb. Daar wacht de Aanwezige op mij. Hij brengt mij op de weg van de Vertroosting. Dit boek toont hoe we sta na stap die weg gaan. Margalida Reus bracht haar jeugd in Spanje door. Als vijftienjarige verzette ze zich tegen de dictatuur van Franco. In 1987 vertrok ze met haar gezin en een twintigtal mensen naar Frankrijk en stichtte er de

Een liefdevol, troostrijk boek over omgaan met het verlies van een dierbare In hun eerste gezamenlijke boek beschrijven moeder Isa Hoes en zoon Merlijn Kamerling hoe het is om te rouwen om iemand die heel dicht bij je stond. Zo dichtbij dat door het wegvallen van die persoon je leven totaal anders wordt. In het geval van Isa en Merlijn was die persoon een echtgenoot en vader, Antonie Kamerling. Isa en Merlijn reiken handvatten aan om met zulk intens verdriet om te gaan. Ook gaan ze in gesprek over de verschillende vormen van rouw met Kluun en zijn dochter Eva, met Humberto Tan, met Xandra en Lola Brood, met Marjan Huydts over haar dochter Frédérique, en met Edwin Spee en Julian van de Kamp, de weduwnaar en zoon van Bibian Mentel. In de pers 'Als er één ding uit het boek naar voren komt, is het wel dat iedereen rouw op zijn eigen manier beleeft, en dat niet één manier de beste is.' AD Mezza 'Met veel inlevingsvermogen, tips en gesprekken met bekende lotgenoten.' Nouveau 'Een aangrijpend

Kunst wordt van leven gemaakt. En in het beste geval wordt de blik van de lezer een beetje gekanteld door het oog van de dichter. Steden, dorpen, snelwegen, de natuur, ouders, kinderen en geliefden; het is er allemaal in de poëzie van Dien L. de Boer. De beelden waarin zij die onderwerpen beschrijft hebben een prikkelende complexiteit, terwijl het vocabulaire toch toegankelijk blijft. Onderweg-zijn speelt een rol en sinds zij zich vestigde in het Friese dorp Exmorra is ook het contrast tussen stedelijk leven en dat op het platteland een onderwerp dat terugkeert. De verwondering over het schrijven zelf is nooit ver weg en de gedichten proberen al zoekend en vragend de woorden te vinden die de blik van de lezer een beetje kantelen. Dien L. de Boer (1957) volgde de Hogeschool voor de Kunsten en studeerde Nederlands. Zij werkte als redacteur en freelance publicist, schreef artikelen over literatuur, theater en muziek. Ze verhuisde in 2005 van Amsterdam naar Friesland, waar ze organisator

Op een gemiddelde dag is Julien Althuisius vader, een geliefde, een zoon, een slechte klusjesman, een best aardige kok en soms ook een chagrijnige clown. Maar bovenal is hij schrijver en legt hij zijn leven vast: belevenissen van zijn dochters, een ruzie tussen vreemden op straat, een mislukte ontmoeting met David Beckham, kalknagels afknippen voor het oog van een aantrekkelijke doktersassistente, het afscheid van een stad, de keuze tussen een kast in elkaar zetten of seks hebben, en een heel enkele keer een overpeinzing over bloemkool. Soms gaan Althuisius' verhalen over niets, soms over alles. Allemaal vieren ze het leven, hoe groot of hoe klein zich dat ook aandient. Twee keer per week schrijft Althuisius in de Volkskrant met verwondering over zijn leven. In Maar ik wil helemaal geen moderne man zijn staan zijn beste stukken. Over Terug naar Verona: 'Wat Julien Althuisius' plotgedreven roman zo onweerstaanbaar maakt, is de breekbaarheid van “golden boys” in een wereld waarin alles

'Hoe ging het?', vraagt Margreet. 'Klote' zeg ik, en ik voel mijn ogen volstromen. Verdomme, ik ben een emotioneel wrak, dat gejank de hele tijd. 'Trek het je niet aan', zegt ze. 'Het zijn techneuten. Ze constateren gewoon wat er mis is en zeggen dat soms wat lomp.' 'Even voor mijn beeldvorming hè, Margreet', stotter ik, 'begrijp ik het goed dat hij nu zegt dat de radio stuk is en wij net zo lang gaan draaien tot we een zender hebben gevonden die het wel doet?' 'Ja', zegt Margreet vastbesloten. OK, dan snap ik het, nu heb ik een doel. Let the games begin... Op de dag dat de neuroloog achteloos vertelt dat haar zoon gehandicapt is, stort Anne's wereld in. Een congenitale CMV-infectie tijdens de zwangerschap heeft de aanleg van Pepijns linkerhersenhelft verstoord. Niets aan te doen, helaas. Anne neemt je mee in de dagelijkse en soms hectische belevenissen van haar gezin. Aanpassen, bijstellen, herstructureren én genieten wanneer het leven anders loopt dan...anders. Van haar