Namens mijn vader

Eugène Bakker wordt in 1930 op Sumatra geboren als zoon van een Friese vader en een Indische moeder. Hij heeft een heerlijke jeugd op Java totdat in 1942 de Japanners Nederlands-Indië binnenvallen en hij samen met zijn moeder en oudere broer wordt opgesloten in een interneringskamp. Van daaruit belandt hij uiteindelijk - als een van de weinige jonge jongens - in Baros 5, het meest beruchte mannenkamp op Java, waar hij is overgeleverd aan de huiveringwekkende praktijken van de Japanse bezetter.Met een scherp oog voor detail vertelt Eugène over zijn oorlogservaringen en zijn latere leven. 'Ik kan er nu goed mee omgaan,' zegt hij onverschrokken, maar gaandeweg wordt steeds duidelijker dat de oorlog hem inhaalt en dat er bij tijd en wijle pijnlijke herinneringen komen bovendrijven. Baros 5 blijkt zijn leven voorgoed te hebben veranderd.

Eugène Bakker wordt in 1930 op Sumatra geboren als zoon van een Friese vader en een Indische moeder. Hij heeft een heerlijke jeugd op Java totdat in 1942 de Japanners Nederlands-Indië binnenvallen en hij samen met zijn moeder en oudere broer wordt opgesloten in een interneringskamp. Van daaruit belandt hij uiteindelijk - als een van de weinige jonge jongens - in Baros 5, het meest beruchte mannenkamp op Java, waar hij is overgeleverd aan de huiveringwekkende praktijken van de Japanse bezetter. Met een scherp oog voor detail vertelt Eugène over zijn oorlogservaringen en zijn latere leven. 'Ik kan er nu goed mee omgaan,' zegt hij onverschrokken, maar gaandeweg wordt steeds duidelijker dat de oorlog hem inhaalt en dat er bij tijd en wijle pijnlijke herinneringen komen bovendrijven. Baros 5 blijkt zijn leven voorgoed te hebben veranderd.

Evelien de Bruijn weet weinig van het Indische kampverleden van haar vader. Hij praat er niet over als ze opgroeit. Als ze vraagt wat er in zijn jeugd is gebeurd, geeft hij haar een brief, bestemd voor haar en haar broer, bedoeld om na zijn dood te lezen. Daarin beschrijft hij zijn jonge jaren in Nederlands-Indië, hoe de oorlog zijn leven binnensluipt en over de familieleden die hij verliest. Na de capitulatie van Japan komt hij, tijdens de bersiap, als jongetje alleen in een kamp terecht. De brief roept veel vragen op, want De Bruijns vader vertelt zijn verhaal in slechts zes pagina's. De schatkamer van mijn vader is het verhaal van haar zoektocht naar het verleden van haar vader. Een indringende reconstructie waarin onbekende familieleden een gezicht krijgen en hun leed wordt blootgelegd. Ook dat van haar vader zelf. De Bruijn leert hierdoor haar vader eindelijk echt kennen en daarmee ook zichzelf.

Marietje van Oordt was een jonge Indo-Europese vrouw die zich in het Nederlands-Indië van de eerste decennia van de vorige eeuw een reputatie verwierf in een wijde kring van onder haar bekoring gebrachte mannen, en daarnaast talrijke slachtoffers maakte onder winkeliers, hotelhouders en andere neringdoenden. Door de inventiviteit en allure waarmee zij te werk ging, wekte zij eerder bewondering dan antipathie. Het Indische publiek volgde de als een schelmenroman lezende loopbaan van Marietje via de dagbladen die gretig reageerden op elke snipper nieuws over haar. Verzot op pikante lectuur genoot het van haar erotisch getinte lotgevallen, maar werd het ook geconfronteerd met de tragiek van haar kansarme afkomst die haar geen andere mogelijkheid had geboden dan een leven op de bonnefooi. Dankzij de informatie uit de Indische pers en het door haar kleinkinderen beheerde familiearchief kon het levensverhaal van deze intrigerende en karaktervolle vrouw worden geschreven. Gerard Termorshuizen

De oorlog is in 1945 geëindigd, de wederopbouw begint, de welvaart groeit. De vrijheid van mijn vader bestaat uit in de vrije zaterdag, de aanschaf van een auto en een caravan. Vanbinnen is hij echter niet vrij. De oorlogswonden zijn niet geheeld. Ze zijn verdrongen en komen weer boven drijven. Mijn vader Frans draagt een pijnlijk verhaal met zich mee. Als negentien- jarige wordt hij in 1944 door de Duitsers gevangengezet omdat hij zich kritisch heeft uitgelaten over de nazi's. Na de bevrijding is hij tolk in het Britse leger en heeft veel gruweldaden moeten aanhoren. Als hij ouder wordt, krijgt hij last van zijn oorlogservaringen. Dit boek vertelt het oorlogsverhaal van mijn vader, zijn zussen en broers en hun zoektocht naar vrijheid. Het is een markante familiegeschiedenis die de oorlog in ons land vanuit de ogen en de beleving van een diepgelovige katholieke familie belicht en hun worstelingen en pijn laat zien. Gedreven door heldere doelen hebben ze noodgedwongen moeten ervaren dat

De eeuw van mijn vader van Geert Mak is een biografie van Nederland in de twintigste eeuw in de vorm van een familiegeschiedenis. Verteld vanuit de keuken van een doorsnee Nederlandse familie: die van Geert Mak zelf. Mak verhaalt over het landelijke Nederland aan het begin van de eeuw, over de opkomst van de katholieke, protestantse en rode zuilen, over de crisis en het antisemitisme in de jaren dertig, de andere wereld van 'ons Indië', de oorlog in Europa en Azië, de mentaliteit van de wederopbouw, de dromerijen van de jaren zestig en de zakelijkheid daarna.

Tabé Het lange afscheid van ons Indië Ooggetuigen over de finale decennia van Nederlands-Indië Nederland nam lang de tijd om afscheid te nemen van zijn kolonie in de Oost. En nog steeds wil Indië maar geen gesloten boek worden. Terwijl historici steeds dieper graven, heerst net onder de oppervlakte heimwee, pijn en nostalgie. Dit boek is een journalistiek verslag van de finale decennia van Nederlands-Indië. Verteld door de laatste ooggetuigen, verslaggevers ter plekke en betrokken experts. Over verbannen opstandelingen in het kamp Boven-Digoel, waar de bewakers achter prikkeldraad zaten en de gevangenen vrij rondliepen. Over gevangenschap in Japan en de atoombom als redder. Over het vergeten bloedvergieten tijdens Bersiap. Over soldaten die terugkeren als toeristen. Over de fatale vlucht van de Franeker. En de scoop van Lunshof over Linggadjati. Nederlands aarzelende afscheid van Indië vormt nog steeds een onuitputtelijke bron voor bijzondere verhalen die blijkbaar moeten worden

'Je mag ermee doen wat je wilt,' zegt Kees van Zweden als hij op zijn sterfbed zijn dagboek aan zijn dochter Corien overhandigt. De dagboekteksten zitten opgeborgen in 33 volle ordners, tellen meer dan drie miljoen woorden en beslaan ruim 55 jaar.Als Corien begint te lezen, wordt haar opnieuw duidelijk dat het leven van haar vader draaide om twee grote thema's: God en de oorlog. Centraal staat een avond in 1943 waarop Kees als veertienjarige moest toezien hoe zijn diepgelovige vader vanwege zijn verzetsactiviteiten werd gearresteerd en weggevoerd. Pas veel later zal blijken dat de oorlogservaringen Kees ingrijpend in conflict hebben gebracht met het gereformeerde geloof waarmee hij werd opgevoed. Een leven lang bleef hij ermee worstelen en erover schrijven.Tachtig jaar na die arrestatie volgt Corien het spoor terug. Langzamerhand ontdekt ze hoezeer zij zelf de worstelingen van haar vader en opa heeft geërfd. Hoe laat je de vragen van je ouders en hun ouders achter je?

'Tropenecht; Indische en Europese kleding in Nederlands-Indië', door Dorine Bronkhorst & Esther Wils, is het eerste boek over de kleedgewoonten in Nederlands-Indië en de speciale Indische kledingstukken als de sarong kebaja, de djas toetoep en de tjelana monjet. Ruim 200 foto's, de meeste afkomstig uit het unieke fotoarchief van het Indisch Wetenschappelijk Instituut en nooit eerder gepubliceerd, belichten de periode 1870-1950, d.w.z. van de hoogtijdagen van tempo doeloe tot aan het eind van Nederlands-Indië. Citaten uit romans, handboeken en tijdschriften, reclamemateriaal en fragmenten uit speciaal gevoerde interviews vormen andersoortig illustratiemateriaal. Na lezing van Tropenecht "ziet" men meer op oude foto's, "haalt men meer" uit oude romans. Nu al een standaardwerk! Tropenecht is het eerste boek over 'Indische en Europese kleding in Nederlands-Indië', zoals de ondertitel luidt. Maar is het daarom alleen een boek voor kostuumhistorici? In het geheel niet. "Kleding vertelt een

'Tropenecht; Indische en Europese kleding in Nederlands-Indië', door Dorine Bronkhorst & Esther Wils, is het eerste boek over de kleedgewoonten in Nederlands-Indië en de speciale Indische kledingstukken als de sarong kebaja, de djas toetoep en de tjelana monjet. Ruim 200 foto's, de meeste afkomstig uit het unieke fotoarchief van het Indisch Wetenschappelijk Instituut en nooit eerder gepubliceerd, belichten de periode 1870-1950, d.w.z. van de hoogtijdagen van tempo doeloe tot aan het eind van Nederlands-Indië. Citaten uit romans, handboeken en tijdschriften, reclamemateriaal en fragmenten uit speciaal gevoerde interviews vormen andersoortig illustratiemateriaal. Na lezing van Tropenecht 'ziet' men meer op oude foto's, 'haalt men meer' uit oude romans. Nu al een standaardwerk! 'Tropenecht' is het eerste boek over 'Indische en Europese kleding in Nederlands-Indië', zoals de ondertitel luidt. Maar is het daarom alleen een boek voor kostuumhistorici? In het geheel niet. "Kleding vertelt een