Mijn vaders hand

Velen kennen Bart Chabot. Als schrijver, als biograaf van Herman Brood of van tv. Maar wie kent Bart Chabot echt? Wie gaat er achter hem schuil? Pas wanneer hij in 2018 voor de zoveelste keer in het ziekenhuis belandt en de dood in de ogen kijkt, stelt hij zichzelf, na lang uitstel, deze vraag. Hij graaft naar zijn Haagse wortels en doorwroet zijn jeugd. Op nietsontziende en aangrijpende wijze doet hij vanuit zijn ziekenhuisbed verslag van een rijk doch getroebleerd leven. mijn vaders hand is een indringende en zeer persoonlijke roman, nuchter en met humor geschreven.

Bart Chabot is een ongrijpbaar fenomeen. De verwarring over wat hij is, houdt aan, en hij zal de laatste zijn daar helderheid over te verschaffen. Zonder twijfel is hij vanaf het eerste uur dichter. Gerrit Komrij wist er wel raad mee: 'Menig dichter ziet zich geconfronteerd met zijn fragmentarische zelf, maar Chabot komt zichzelf tegen als een gedemonteerd kadaver.' Bart Chabot blijft trouw aan zichzelf en aan zijn poëzie, ook in Bananenrepubliek beweegt hij soepel, zelfs naar gene zijde: vroeg in de middag voegde ik me bij mijn collega's onder de groene zoden allen lagen keurig in het gelid, een regiment - ik had toch gezegd dat ik zo terug zou zijn - sprak ik hen toe - blijf rustig liggen want het is nog niet zover -

Begin september 2010 maakt auteur/dichter/performer Bart Chabot in het tv-programma Pauw & Wittemanbekend dat er bij hem een brughoektumor (een soort hersentumor) is geconstateerd. Je gaat er niet dood aan als je je laat behandelen, kreeg hij van zijn arts te horen. Om van de tumor af te komen, komt Chabot voor een moeilijke keuze te staan: opereren of bestralen. Opereren betekent verlies van het gehoor en evenwichtsorgaan. Na veel wikken en wegen kiest hij voor een eenmalige intensieve bestraling, die hem een enorme dreun bezorgt, maar gelukkig wel herstel brengt. Chabot publiceerde in het Algemeen Dagblad, editie Haagsche Courant het feuilleton 'Kopzorgen' over de eerste verschijnselen, diagnose, verloop en de behandeling van zijn ziekte. Fragmenten in dit boek zijn eerder verschenen in dat feuilleton. Aangrijpend, indringend zeer persoonlijk relaas, nuchter en met humor geschreven.

Bart Chabot leeft lang genoeg om zich een leven na de dood voor te kunnen stellen. Het is dan ook vanuit dat perspectief dat zijn nieuwe roman Engelenhaar wordt verteld. Hij ontdekt dat hij zich moeiteloos kan verplaatsen door zich enkel een plek uit het verleden voor de geest te halen. In een flits is hij weer de officier-in-opleiding bij de Koninklijke Luchtmacht. En herinnert hij zich de dag dat hij als hoogste in rang een NAVO-delegatie moest ontvangen. In minder dan een fractie van een seconde is hij daarmee terug op zijn avontuurlijke tochten die hij lang geleden samen met zijn vriend Anton Corbijn maakte naar Milaan, Genua en Moskou. Om daarna door Oost-Duitsland te reizen. Het is voor het eerst dat hij over deze periode vertelt, waarin hij ook zijn grote liefde ontmoet. Ongehinderd weet Bart zich in alle richtingen te verplaatsen. Uittreden en zijn lichaam achter zich laten, dat is de ruimte die hij als schrijver heeft verworven. Meester over zijn verbeelding neemt Bart Chabot…

Bart Chabot leeft lang genoeg om zich een leven na de dood voor te kunnen stellen. Het is dan ook vanuit dat perspectief dat zijn nieuwe roman Engelenhaar wordt verteld. Hij ontdekt dat hij zich moeiteloos kan verplaatsen door zich enkel een plek uit het verleden voor de geest te halen. In een flits is hij weer de officier-in-opleiding bij de Koninklijke Luchtmacht. En herinnert hij zich de dag dat hij als hoogste in rang een NAVO-delegatie moest ontvangen. In minder dan een fractie van een seconde is hij daarmee terug op zijn avontuurlijke tochten die hij lang geleden samen met zijn vriend Anton Corbijn maakte naar Milaan, Genua en Moskou. Om daarna door Oost-Duitsland te reizen. Het is voor het eerst dat hij over deze periode vertelt, waarin hij ook zijn grote liefde ontmoet. Ongehinderd weet Bart zich in alle richtingen te verplaatsen. Uittreden en zijn lichaam achter zich laten, dat is de ruimte die hij als schrijver heeft verworven. Meester over zijn verbeelding neemt Bart Chabot

In Blue whisky neemt Bart Chabot de lezer wederom mee op zijn reis door het eindeloze universum, waar hij leeft in zijn dromen en voorbij de dood.   ik was terug op aarde, en zulks niet tot mijn verdriet sterker, ik was terug in den haag waar mijn wieg had gestaan en je mijn graf kon vinden bordjes wezen de weg ik zat goed in mijn vel, voor de verandering dat was wel eens anders geweest wat zou ik, teruggekeerd, doen; wat kon ik uitrichten? Net als in zijn romans schrijft Bart Chabot in deze verhalende gedichten hartverscheurend mooi over zijn verleden en zijn geliefden, over de natuur en over de wonderen van het leven. En steeds verder ontwikkelen zijn gedichten zich voorbij horizon en tijd.

De Roemeense Myra schrijft en doceert 'Lectura Dantis' aan de Universiteit van Amsterdam. Haar geboortedorp heeft ze allang achtergelaten, maar de demonen uit haar jeugd blijven Myra achtervolgen. Alleen in de literatuur vindt ze troost. Vooral bij Dante, die alle klootzakken genadeloos naar de hel stuurt en niets en niemand vergeeft. Maar ook Dante dreigen ze van haar af te nemen. En dan slaat het verleden,dat voortdurend onbehaaglijk op de loer ligt,genadeloos toe. Mira Feticu (Roemenië, 1973) debuteerde in 1993 als dichter, maar legde zich daarna toe op het schrijven van proza. In haar geboorteland werkte ze als programmamaker bij de nationale radio en verrichte ze aan de Roemeense Academie van Wetenschappen literair onderzoek. Na haar verhuizing naar Nederland verscheen in 2012 haar eerste Nederlandse verhalenbundel, 'Lief kind van mij', een jaar later 'De ziekte van Kortjakje', en in 2015 'Tascha. De roof uit de Kunsthal'. Mira Feticu schrijft voor diverse literaire tijdschriften.

Niet lang nadat Bart Chabot het ouderlijk huis heeft verlaten om in Leiden Nederlands te gaan studeren, leert hij Herman Brood kennen. Direct is er een wederzijdse affiniteit en hun ontmoeting vormt het begin van een levenslange vriendschap. Brood herkent ogenblikkelijk de eigenheid en het talent van de jonge Chabot, en hij neemt hem mee in het ritme van de rock-'n-roll. En snel zijn daar ook de anderen, onder wie Jules Deelder en Martin Bril, met wie eveneens levenslange vriendschappen ontstaan. Vader en moeder Chabot wonen in die periode in Vancouver, in dienst van Buitenlandse Zaken, net niet ver genoeg om nieuwe confrontaties met hun zoon te voorkomen. Het zal nog een paar jaar duren voordat de breuk definitief is, intussen is de zoon dan zelf vader geworden. Opnieuw wordt de lezer meegenomen in dit heftige familieverhaal, in een stijl en toon waarin het hartritme van de nieuwe rauwe tijd heerlijk voelbaar is.

In Mijn levensmarathon neemt de auteur ons mee van een nomadische kindertijd naar een nieuw bestaan in Nederland. Het is een ontroerend verhaal over persoonlijke groei, confrontatie met culturele barrières en de kracht van doorzettingsvermogen. Na een jeugd vol vrijheid, stuit de auteur op ingrijpende veranderingen en uitdagingen die hem vormen. Met weinig opleiding, maar grote vastberadenheid, grijpt hij educatieve kansen en bouwt hij een nieuw leven op. Dit boek is een ode aan veerkracht en toont hoe men, ongeacht zijn herkomst, obstakels kan overwinnen.

Haar hand op mijn rug - Mijn eerste jaar als weduwnaar is het no-nonsense ervaringsverhaal van Paul Geelen, die zijn vrouw Marinka op zijn 54ste verjaardag voor zijn ogen op straat zag sterven. Hoe gaan hij en zijn jongvolwassen kinderen om met dit plotselinge verlies? De auteur beschrijft met rauwe directheid de dag van het verlies, de aanloop naar de crematie en het moeizame eerste jaar waarin hij langzaam weer opkrabbelt. Hoe ga je verder na zo'n ervaring, hoe doorsta je de rouw? Paul wil meegeven dat wat zijn gezin overkwam, ons allemaal kan overkomen. Het leven kan zomaar, pats boem, afgelopen zijn. Kun je je daarop voorbereiden? Het boek bevat wijze lessen voor (bijna) weduwnaars en andere nabestaanden. Paul Geelen (1962) bracht zijn jeugd door in Maastricht en vervolgde zijn opleiding aan de Hogere en Middelbare Laboratoriumschool in Oss, waar hij zijn vrouw leerde kennen. Uit zijn huwelijk met Marinka zijn drie zonen en een dochter geboren. In zijn werkende leven heeft hij zich