Indisch Requiem

December 1949. Terwijl koningin Juliana de soevereiniteitsoverdracht van Nederlands-Indië ondertekent, beraamt militair Raymond Westerling, bijgenaamd De beul van Celebes, plannen om Indië alsnog te behouden. Speerpunt zijn de Zuid-Molukken, waar de weerstand tegen de dominantie van Soekarno het hevigst is. Als in november 1950 Soekarno de aanval opent op de kersverse Republiek der Zuid-Molukken krijgt Arnie Springer een bericht van de Buitenlandse Inlichtingendienst bid. Bij een ongeluk in Schotland is zijn Indische jeugdvriend Ferry omgekomen. Volgens de bid gaf Ferry zich voor Arnie uit in een poging om contact te leggen met een jonge Soendanese vrouw. Wanneer Arnie haar in Edinburgh ontmoet, blijkt dat de vrouw een boodschap voor hem heeft van een Indonesische handlanger van Westerling die opgesloten zit in de beruchte Glodok-gevangenis in Jakarta. Arnie en de jonge vrouw reizen naar Java om op zoek te gaan naar een geheime bandopname met cruciale informatie voor de Nederlandse

Louise Dagelet vroeg zich af hoe haar overgrootvader, van Noord-Franse origine, uiteindelijk terecht kon komen in het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger. Ze volgde vanuit Haguenau in de Elzas het spoor van ronselaars, die jongens rekruteerden voor onder meer het Brits-Zwitsers Legioen, in te zetten in de Krimoorlog. Na afloop daarvan kwamen velen bij het KNIL terecht. Door zich te verdiepen in het reilen en zeilen van het leger in Nederlands-Indië in de tweede helft van de negentiende eeuw ontspon zich het verhaal van Charles en Sara. Ondanks dat het verhaal is ontstaan uit haar verlangen meer te weten te komen over haar familie in Nederlands-Indië zijn Charles en Sara geheel verzonnen personages. De beschreven historische gebeurtenissen zijn geschiedkundig wel juist. Door haar familiegeschiedenis te vervlechten met een bijzonder liefdesverhaal brengt de schrijfster episodes uit het verleden op pakkende wijze opnieuw tot leven.

Tabé Het lange afscheid van ons Indië Ooggetuigen over de finale decennia van Nederlands-Indië Nederland nam lang de tijd om afscheid te nemen van zijn kolonie in de Oost. En nog steeds wil Indië maar geen gesloten boek worden. Terwijl historici steeds dieper graven, heerst net onder de oppervlakte heimwee, pijn en nostalgie. Dit boek is een journalistiek verslag van de finale decennia van Nederlands-Indië. Verteld door de laatste ooggetuigen, verslaggevers ter plekke en betrokken experts. Over verbannen opstandelingen in het kamp Boven-Digoel, waar de bewakers achter prikkeldraad zaten en de gevangenen vrij rondliepen. Over gevangenschap in Japan en de atoombom als redder. Over het vergeten bloedvergieten tijdens Bersiap. Over soldaten die terugkeren als toeristen. Over de fatale vlucht van de Franeker. En de scoop van Lunshof over Linggadjati. Nederlands aarzelende afscheid van Indië vormt nog steeds een onuitputtelijke bron voor bijzondere verhalen die blijkbaar moeten worden

Na de Tweede Wereldoorlog ging in Nederlands-Indië de strijd door, nu voor onafhankelijkheid. Daarna volgde, na jarenlange ontberingen in zogeheten Jappenkampen en de Bersiap, voor de Indische Nederlanders een strijd voor erkenning van hun leed en voor compensatie van het materiële verlies dat zij hadden geleden. De Nederlandse overheid was met beide zeer terughoudend. Indisch verdriet laat zien hoe tergend langzaam de financiële compensatie voor de getroffen Nederlanders op gang kwam. Voor velen kwam ze zelfs te laat. Dr. H.Th. Bussemaker is historicus en voorzitter van het Indisch Platform. Eerder schreef hij Bersiap! De Bersiap-periode op Java en Sumatra.

'Tropenecht; Indische en Europese kleding in Nederlands-Indië', door Dorine Bronkhorst & Esther Wils, is het eerste boek over de kleedgewoonten in Nederlands-Indië en de speciale Indische kledingstukken als de sarong kebaja, de djas toetoep en de tjelana monjet. Ruim 200 foto's, de meeste afkomstig uit het unieke fotoarchief van het Indisch Wetenschappelijk Instituut en nooit eerder gepubliceerd, belichten de periode 1870-1950, d.w.z. van de hoogtijdagen van tempo doeloe tot aan het eind van Nederlands-Indië. Citaten uit romans, handboeken en tijdschriften, reclamemateriaal en fragmenten uit speciaal gevoerde interviews vormen andersoortig illustratiemateriaal. Na lezing van Tropenecht "ziet" men meer op oude foto's, "haalt men meer" uit oude romans. Nu al een standaardwerk! Tropenecht is het eerste boek over 'Indische en Europese kleding in Nederlands-Indië', zoals de ondertitel luidt. Maar is het daarom alleen een boek voor kostuumhistorici? In het geheel niet. "Kleding vertelt een

'Tropenecht; Indische en Europese kleding in Nederlands-Indië', door Dorine Bronkhorst & Esther Wils, is het eerste boek over de kleedgewoonten in Nederlands-Indië en de speciale Indische kledingstukken als de sarong kebaja, de djas toetoep en de tjelana monjet. Ruim 200 foto's, de meeste afkomstig uit het unieke fotoarchief van het Indisch Wetenschappelijk Instituut en nooit eerder gepubliceerd, belichten de periode 1870-1950, d.w.z. van de hoogtijdagen van tempo doeloe tot aan het eind van Nederlands-Indië. Citaten uit romans, handboeken en tijdschriften, reclamemateriaal en fragmenten uit speciaal gevoerde interviews vormen andersoortig illustratiemateriaal. Na lezing van Tropenecht 'ziet' men meer op oude foto's, 'haalt men meer' uit oude romans. Nu al een standaardwerk! 'Tropenecht' is het eerste boek over 'Indische en Europese kleding in Nederlands-Indië', zoals de ondertitel luidt. Maar is het daarom alleen een boek voor kostuumhistorici? In het geheel niet. "Kleding vertelt een

Rogier Boon werd geboren in 1937 in Meester Cornelis (Batavia, Nederlands-Indië). Op 19 juni 1954, zijn 17e verjaardag, arriveerde hij in Nederland, als repatriant. Zijn vader Tjalie Robinson (pseudoniem van Jan Boon) begon als journalist en activist vrijwel direct met het verzet tegen de assimilatiedwang van de jaren vijftig. Voor hem betekende Indo-zijn niet half-half, maar een dubbele bagage hebbend: Oost en West. Mengculturen vormen een belofte, vond hij, en zijn opdracht aan de Indische gemeenschap luidde: Maak het waar! De invloed van Tjalie Robinson is ongetwijfeld beslissend geweest voor Rogiers keuze om het Indische een modern gezicht te geven. Altijd zocht hij naar een moderne, echt-Indische, nieuwe stijl. Dankzij een groot artistiek talent kon hij inderdaad in beeld vertalen, wat zijn vader in woorden uitdrukte. Vooral voor Indisch tijdschrift Tong-Tong en de Haagse Pasar Malam Tong Tong, later Pasar Malam Besar (nu Tong Tong Fair), maakte Rogier gewaagde en verfijnde

Rogier Boon werd geboren in 1937 in Meester Cornelis (Batavia, Nederlands-Indië). Op 19 juni 1954, zijn 17e verjaardag, arriveerde hij in Nederland, als repatriant. Zijn vader Tjalie Robinson (pseudoniem van Jan Boon) begon als journalist en activist vrijwel direct met het verzet tegen de assimilatiedwang van de jaren vijftig. Voor hem betekende Indo-zijn niet half-half, maar een dubbele bagage hebbend: Oost en West. Mengculturen vormen een belofte, vond hij, en zijn opdracht aan de Indische gemeenschap luidde: Maak het waar! De invloed van Tjalie Robinson is ongetwijfeld beslissend geweest voor Rogiers keuze om het Indische een modern gezicht te geven. Altijd zocht hij naar een moderne, echt-Indische, nieuwe stijl. Dankzij een groot artistiek talent kon hij inderdaad in beeld vertalen, wat zijn vader in woorden uitdrukte. Vooral voor Indisch tijdschrift Tong-Tong en de Haagse Pasar Malam Tong Tong, later Pasar Malam Besar (nu Tong Tong Fair), maakte Rogier gewaagde en verfijnde

Halverwege de vorige eeuw werd Nederlands-Indië de onafhankelijke republiek Indonesië. Van een overzees gebiedsdeel van Nederland tot een onafhankelijke Aziatische staat. De schok van de afscheiding is in Nederland nooit geheel verwerkt. Nog steeds vraagt men zich af waarom de breuk niet werd voorzien en verbaast men zich over de gewelddadigheid waarmee Nederland reageerde op een vrijheidsstreven dat men zelf had opgeroepen. (Zie ook J.A.A. van Doorn en W.J. Hendrix - Ontsporing van geweld, Walburg Pers, 2012). Maar wat was Indië eigenlijk? Het oude geschiedbeeld voldoet al decennia niet meer en het nieuwe Indocentrische beeld biedt geenszins een bevredigend alternatief. In 1994 verscheen de eerste editie van De laatste eeuw van Indië, de studie van Van Doorn waarin een poging wordt gedaan het wezen van Indië te doorgronden. De auteur hanteert een verspringend perspectief, waarbij de moderne geschiedenis van Nederlands-Indië vanuit verschillende gezichtspunten wordt benaderd: als

Het onvolprezen Groot nieuw volledig Oost-Indisch Kookboek. Reeds meer dan een eeuw: de Indische culinaire cultuur voor iedereen buiten Nederlands Oost-Indië toegankelijk gemaakt.