Honden huilen niet

Jin-kyoung groeit op in Noord-Korea als kind van een beroemd wetenschapper. Na zijn dood stort Jins wereld in en wil ze maar één ding: ontsnappen aan haar verdriet. Dan wordt ze uitverkoren om te gaan werken in het enige Noord-Koreaanse restaurant in Europa en verruilt ze Pyongyang, de hoofdstad van Noord-Korea en centrum van haar wereld, voor Pyongyang, een restaurant in een voormalig buurthuis in Amsterdam Osdorp. Haar reisgenoten blijken allemaal hun eigen redenen te hebben om hun vaderland achter zich te laten - een plek waar sommigen nooit meer zullen terugkeren.

Kinderen leren van het leven zelf. Ook over de dood leren ze in hun eigen leefwereld. Als een kind of jongere autisme heeft of een daaraan verwante stoornis, dan gaat het leren van het leven zelf veel trager. Hun begrip van sociale interactie is beperkt en daardoor is het voor hen nog moeilijker om de dood te begrijpen. Dit boek is bedoeld om ouders, verzorgers, leerkrachten en andere betrokkenen bij kinderen en jongeren met en zonder autismespectrumstoornissen te helpen en te begeleiden bij een overlijden. Het kind heeft wellicht moeite om de dood te begrijpen maar wij hebben moeite om een kind met autisme te begrijpen. Daarom hebben we vaak veel vragen over autisme en de dood. Voelen kinderen met autisme wel verdriet?, vragen sommigen zich af. Nemen ze alles letterlijk? Hebben ze door wat er aan de hand is? Het boek begint met uitleg over autismespectrumstoornissen. Vervolgens wordt ingegaan op wat dood en rouw bij kinderen met autisme betekent. Hoe informeer je hen en hoe betrek je

llja en Lia zijn dikke vrienden. Ze houden van lammetjes en schapen en spelen veel bij de schaapskooi van de opa van Ilja. Samen met opa Harp en herder Rinus zorgen Ilja en Lia voor de schapen en lammetjes. Ze doen ook allerlei karweitjes. Soms, als straf, moeten ze opa Harp helpen om de schaapskooi uit te mesten. Ilja en Lia leren dat dieren verdriet kunnen hebben…, pijn lijden… en dood gaan... Daan, een klasgenootje van Ilja en Lia, houdt niet van dieren. Hij wil dat niemand hem aardig vindt. Hij spijbelt van school, doet gemeen en plaagt vooral Lia. Ilja scheldt hij uit voor 'stinkend schaap'. De climax van het verhaal: Lia fietst diep in gedachten naar huis. Haar fietshelm heeft ze niet op. De auto van rechts ziet ze niet... In het ziekenhuis, vlak voor haar overlijden, vertelt zij Ilja ….! Een paar dagen later vertelt opa Harp over een 'bijzondere jas'. Het is een leuk, leerzaam boekje, maar ook ontroerend. Huilen mag…!

Je mag voelen wat je voelt Als Mats Mangoest wakker wordt zit er een groot, grijs 'ding' voor de ingang van zijn hol. Het is Olivier, de oude olifant. Hij heeft verdriet, maar houdt zijn tranen in, want olifanten horen niet te huilen. Onzin, vindt Mats. Op de savanne zijn genoeg dieren die zich niet gedragen zoals het 'hoort': de leeuw is bang, het jachtluipaard bekommert zich om een jong aapje en het nijlpaard loopt op klaarlichte dag te grazen. Olifanten mogen dus tóch best huilen, leert Olivier. En dat doet hij dan ook… van geluk!

De stoere Akkie (Hanna Obbeek) zit in groep 8 en is helemaal wild van voetbal. Tijdens schooltijd wordt haar klas door juf Ina (Eva van der Gucht) klaargestoomd voor belangrijke zaken als de Citotoets, het schoolkamp en de finale van het schooltoernooi. Na schooltijd gaat ze het liefst voetballen met haar klasgenoten. Het kan haar niets schelen dat Joep (Nils Verkooijen) voetbal geen sport voor meisjes vindt. Ze is er hartstikke goed in en kan Joep makkelijk aan. Maar dan wordt Akkie ziek. Gelukkig krijgt ze heel veel steun van haar klasgenoten en Juf Ina. Ondanks het verdriet kan de optimistische Akkie het niet laten om zich ook vanuit het ziekenhuis overal mee te bemoeien. Als het ernaar uit ziet dat ze het voetbaltoernooi moet missen, bedenkt Joep een cool plan voor haar.

Na de dood van haar man en dochtertje stort het perfecte leven van schrijfster Emily volledig in. Ze onderneemt verwoede pogingen om haar schuldgevoelens te overwinnen, echter het enige waarin ze slaagt is moeizaam overleven. Een uitgever doet haar een aanbod om naar Schotland af te reizen om er een boek te schrijven over de laatste heks van Durness. Ze twijfelt maar uiteindelijk aanvaardt ze de schrijfopdracht. Zodra ze in de Schotse Hooglanden arriveert, stapelen de bizarre gebeurtenissen zich op. Emily beseft dat er iemand is die de wrede waarheid over haar verleden en de dood van haar man en dochter kent. Johnny Bollé schrijft thrillers en korte verhalen. Zijn vlotte, beeldende schrijfstijl en zijn typerende onverwachte plotwendingen houden de lezer stevig in zijn greep. Hij weet als geen ander hoe hij in zijn verhalen een sfeer kan creëren waaruit je niet meer kan ontsnappen. Zijn boek Bloedmaan werd door het lezersplatform van de VRT - Lang zullen we lezen - verkozen tot één van

Een gedurfde keuze door de biograaf. Ik ben geen autobiografisch schrijver,' heeft Hugo Claus bij herhaling gezegd. Misschien wilde hij vooral verbergen hoezeer hij bij het schrijven uit eigen ervaringen putte. Dat hij met Louis Seynaeve in zijn magnum opus Het verdriet van België een alter ego schiep, is bekend, maar deze roman staat hierin niet alleen: in talloze van zijn romans, verhalen en toneelstukken gebruikte Claus autobiografisch materiaal. Voor Het verdriet staat niet alleen ging biograaf Mark Schaevers in het oeuvre van Hugo Claus op zoek naar fragmenten waarin diens leven resoneert. Het levert een sensationele leeservaring op: het lijkt wel of er een postume roman aan het oeuvre van Claus is toegevoegd. Wie geïnteresseerd is in mijn zielenroerselen, die moet de moed en de nederigheid opbrengen om in mijn boeken te gaan zoeken. Pagina na pagina krijg je daar een beeld van de auteur.

Winnaar van de Nobelprijs voor de Literatuur 2024 Bekroond met de Man Booker International 2016 De jonge Yeong-hye en haar man lijken gewone, doorsnee mensen. Hij werkt op kantoor, zij is de plichtsgetrouwe echtgenote. Hun acceptabele maar saaie huwelijk raakt verstoord wanneer Yeong-hye, die aan afschuwelijke nachtmerries lijdt, van de ene op de andere dag stopt met het eten van vlees - in Zuid-Korea, waar vegetarisme bijna niet voorkomt en sociale codes streng worden nageleefd, een schokkende daad van rebellie. Yeong-hyes passieve verzet zet haar echtgenoot ertoe aan haar steeds ruiger te behandelen. In haar pogingen te ontsnappen aan de wreedheid van de wereld om haar heen raakt ze steeds meer verstrikt in de onmogelijke, maar extatische hoop de gevangenis van haar vleselijke lichaam te verlaten en een boom te worden: de puurste vorm van leven op de planeet. De vegetariër is een beladen en verontrustend mooie roman over het moderne Zuid-Korea, maar ook over schaamte, geweld,

Vijftien heel verschillende mensen. Allemaal op een bepalend moment in hun leven, zo'n moment waarop de dingen ontploffen of imploderen, stilvallen of deblokkeren, kapotgaan of ten goede keren. Gij nu gaat over wurgende eenzaamheid. Over vluchten en ontsnappen, wat geenszins hetzelfde is. Over verledens die je blijven achtervolgen, tot je beter leert te weten. Over de liefde die kan helpen, als je dat durft toe te laten. Over het verlangen om gezien te worden, de verschroeiende dwang om het goed te doen, de angst voor het geluk, vaak groter dan die voor het verdriet, de opmerkelijke veerkracht van wie weigert op te geven. En over de heftige wereld die het soms zelfs de dappersten onmogelijk maakt. Griet Op de Beeck heeft geen roman geschreven, maar Gij nu is geenszins een verzameling per ongeluk bij elkaar geplaatste verhalen. Het is wel degelijk de bedoeling om bij het begin te beginnen en door te lezen tot het eind, om dan te ontdekken dat het boek meer is dan de droge optelsom van

Op een veel te warme septembermiddag in 2020 trekt de verteller van Open de deur van het huis van zijn geliefde achter zich dicht. Na zeven intense jaren zijn ze ver uit elkaar gedreven. In de weken en maanden erna probeert hij te begrijpen wat er is gebeurd. Hoe konden twee mensen die zo van elkaar houden elkaar zo veel verdriet doen? En kunnen ze elkaar na alles nog terugwinnen? Open is een indringende roman over liefde, kunst, taal, filosofie en verlangen. In zijn kenmerkende, intieme stijl beschrijft Philip Huff de mooiste en pijnlijkste momenten van een onconventionele liefdesgeschiedenis: een opbloeiende liefde, de ineenstorting ervan en de pogingen elkaar weer te vinden. Het is een krachtige vertelling die je uitdaagt, ontroert en je niet meer loslaat. Philip Huff (1984) is schrijver en regisseur. Eerder schreef hij onder meer de succesromans Dagen van gras, Niemand in de stad en Wat je van bloed weet. Hij is de samensteller van De gedichtenapotheek, die maandenlang in de