Het zal je moeder maar wezen

De onderlinge verhoudingen binnen Karins familie komen op scherp te staan wanneer moeder naar een verzorgingshuis moet. Ze is vierentachtig en dementerend. Een deel van haar kinderen overdrijft echter haar ziektebeeld waardoor ze plots op een gesloten afdeling tussen luiers dragende en zwaar verwarde ouderen terechtkomt. Als Karin haar daar helemaal in paniek aantreft, besluit ze moeder, samen met een van haar zussen, te ontvoeren en in haar eigen huis onder te brengen. De rest van de familie is woest. Het is het begin van een ruzie met het lot van moeder als inzet. Maar plots je moeder vierentwintig uur per dag om je heen hebben, blijkt echter ook niet gemakkelijk. Zeker niet als ze denkt dat haar dochter Karin een tante is, en haar zoon een zus. Het zal je moeder maar wezen is een tragikomische, maar ook ontroerende roman over een gezin dat uit elkaar valt, over de verwoestende kracht van dementie en over de wijze waarop we omgaan met ouderen.

Maud is de meeslepende serie van Elle van Rijn over Maud, die onverhoopt mantelzorger wordt voor haar dementerende moeder.

Toen de dochter van Nicolette overleed na het gebruik van XTC hoorde ze mensen zeggen, of eigenlijk smoezen: 'Pfff, het zal je kind maar zijn.' En ja het zal je kind maar zijn. En dit is wat hen, ouders én schrijvers van de verhalen in dit boek, bindt: het is hun kind. Toen Nicolette een oproep deed op social media of er ouders waren die mee wilden schrijven aan een boek over kinderen die allen naar aanleiding van drugsgebruik overleden, kreeg ze binnen vierentwintig uur een enorme lading mailberichten binnen. Wat een verdriet, wat een pijn, maar ook… wat een mooie verhalen over de kinderen die niet meer leven, maar voor eeuwig in ieders hart zitten. In dit aangrijpende boek lees je verhalen van gewone kinderen die het leven aangingen, die uitdagingen tegenkwamen, uit gingen proberen en uiteindelijk het leven lieten.  In dit boek maken jullie kennis met, Zoë, Pepijn, Nick, Felice, Leon, Wesley, Mithell, Renate, Roy, Rachel, Pascal, Tim, Emmely, Mathias, Joep, Naomi, Jaimy, Jeffrey,

'Deze winter zal ze uitglijden, op een dag zal het glad zijn, moeder gaat het hondje uitlaten, ze breekt haar heup. Ze moet naar een ziekenhuis.' F. Starik documenteert de belevenissen van zijn dementerende moeder. In korte scènes beschrijft hij hoe zij, precies zoals hij al voorvoelde, na een val in het ziekenhuis belandt en vervolgens in een verzorgingshuis wordt opgenomen. Wat volgt is een aangrijpend en toch bij vlagen hilarisch relaas over een leven als mantelzorger. 'Persoonlijk, ontroerend en herkenbaar. *****' AD 'Iedereen met bejaarde ouders zal veel herkennen. Een document dat je raakt.' GPD-kranten 'Iedereen die iets dergelijks heeft meegemaakt zal zich erin herkennen.' Nouveau 'Herkenbaar en trefzeker [...] Achter de afstandelijk en koel verwoorde emoties proef je warme betrokkenheid en diep verdriet.' Nederlands Dagblad 'Ontroerend.' Margriet

Op een cruise tussen Italië en Griekenland maakt een vrouw het beste van de vakantie met haar dementerende moeder. Met een mengeling van verdriet en afgrijzen, maar ook met bewondering merkt ze hoe deze eens zo slimme en knappe vrouw zich ondanks het geheugenverlies staande houdt. Paniek slaat toe als haar moeder na een excursie plots onvindbaar is. Zou ze op het dek met de winkels kunnen zijn, zou de purser haar kunnen vinden, of is ze ongemerkt weer het schip uitgewandeld? In een ander verhaal raakt de verteller in de ban van een dorpsgek die zich heeft teruggetrokken in een hutje in het bos, en dan is er nog een stel dat besluit het roer finaal om te gooien en een swingersclub te beginnen. Ieder mensenleven is te zien als een aaneenschakeling van kantelpunten, die soms verborgen blijven in de diepste delen van iemands herinnering, of juist keer op keer opnieuw worden verteld. Alle vijf verhalen uit En dit zal zo voorbij zijn tonen dit soort episoden uit verschillende levens, elk op

Maud is de meeslepende romanserie van Elle van Rijn over Maud, die onverhoopt mantelzorger wordt voor haar dementerende moeder.

Eerlijk over het moederschap - van de bedenkster van hitserie Moedermaffia In de Videoland-serie Moedermaffia draait alles om de druk van het moederschap. Iedereen heeft een mening, maar achter oordelen schuilt onzekerheid - zelfs de 'perfecte' moeder twijfelt. Bedenkster Anjali Taneja (moeder van een tienerdochter) zoekt in Moedermaffia antwoorden op vragen als: • Hoe blijf je jezelf én een goede moeder? • Bestaat een 'goede' moeder echt? • Hoe ga je om met schuldgevoel na een scheiding? • Wat als je schaamteloos voor jezelf kiest? In haar boek Ik moeder maar wat aan doorbreekt Anjali de vierde wand en deelt ze haar eerlijke, kwetsbare, maar ook humoristische blik op moederschap. ' “Een goede moeder, dat ben jij!” luidt het credo van Patty, de gentle parenting coach (gespeeld door Tina de Bruin) in de serie. En ze heeft gelijk! Als er iets is wat ik heb geleerd, is het dat we uiteindelijk allemaal goede moeders zijn, alleen al om het simpele feit dat we iedere dag ons best doen.'

Als Tatjana zestien is overlijdt haar moeder. Aan rouwen komt ze niet toe, ze gaat het verdriet jarenlang uit de weg. Wanneer ze het niet meer kan ontlopen, groeit ook de behoefte haar moeder opnieuw te leren kennen. Wie was ze voordat ze Tatjana's moeder was? Hoe zag haar vrijgevochten bestaan eruit op het Amerikaanse eiland waar ze op haar 21ste naartoe trok? En waarom heeft ze eigenlijk zo jong alles in Nederland achter zich gelaten? Het antwoord op die laatste vraag stelt het leven van Tatjana's moeder in een heel ander daglicht. Ik zal je nooit meer is een roman over uitgestelde rouw, oude familiegeheimen, en een dochter die de moeder die ze te vroeg verloor toch nog een beetje terugvindt. 'Kun je de eenzaamheid van je ouders erven? In dit moedige, kwetsbare boek brengt een dochter haar jonggestorven moeder weer tot leven, met knetterende confrontaties tot gevolg. Hoopvol en schitterend.' - Helena Hoogenkamp 'Een persoonlijke geschiedenis over rouw, en over hoe de trauma's van

Marcel van Roosmalen schrijft een tragikomisch maar liefdevol portret over zijn moeder. Marcel van Roosmalen schrijft al jaren met grote regelmaat over zijn moeder in NRC Handelsblad. Zijn vaste lezers krijgen daarmee een kijkje in haar leven - en dat van hemzelf. Moeder is op hoge leeftijd, woont zelfstandig, maar steeds meer dingen gaan mis: een voordeursleutel raakt zoek, een treinreis verloopt rampzalig, een kerstdiner kan niet meer worden gekookt. De ergernis bij haar zoon ligt altijd op de loer. Met een arendsoog observeert hij zijn moeder. Het zijn de kleine dingen die het doen is het verslag van een wereld die onherroepelijk kleiner wordt. Een genadeloos maar ook liefdevol portret van moeder en zoon, die ondanks grote en kleine tegenslagen manmoedig volhouden. De pers over Marcel van Roosmalen 'Marcel van Roosmalen kan zo schrijven dat ik een diepgevoelde fascinatie krijg voor Vitesse, Limburgse dorpen en humanresourcemanagers.' Aaf Brandt Corstius 'Niet misschien, maar gewoon