Het laatste huis

Van Helen Knopper verschenen ruim twintig titels, w.o. romans, korte verhalen, poëzie, en een drieluik over de jaren negentig. Na een lange periode van stilzwijgen maakte Helen Knopper in 2016 haar glorieuze comeback met 'Het loopt het ademt het leeft', biografie van een vriendschap, (nominatie Halewijnprijs 2016) in 2018 gevolgd door 'Het onbesproken beeld', het bijzondere verslag van een ziekbed met de impact van een kroniek van een aangekondigde dood. Niettemin is het Helen Knopper gelukt Het brandende huis te voltooien met als intrigerende ondertitel Verhalen uit het tijdloze hier en nu waar de meisjes zijn & de geest die waait waarheen hij wil. Het brandende huis is een essayboek en geen roman, maar het is wél een echte Knopper! Gelet op de ondertitel moge duidelijk zijn dat de geest er de boventoon voert, maar het is niet alles bittere ernst wat de klok slaat. Er valt ook veel te lachen. Een kleine greep uit de veelheid aan onderwerpen: psychologische theorieën en hun

Roman gebaseerd op eigen ervaringen Thema Boekenweek! In 1967 werd Nederland opgeschrikt door de arrestatie van Hans van Z. Onder ongekende media-aandacht werd tijdens het 'Moordproces van de Eeuw' vastgesteld dat de 26-jarige Van Z. minstens drie moorden had gepleegd; een vierde moord was mislukt. Hij werd tot levenslang veroordeeld. Deze charmeur kwam jarenlang bij het gezin Terlouw over de vloer, als geliefde van hun huurster. Dochter Sanne was nog jong, maar ze herinnert zich de man wel. Jan Terlouw en Sanne Terlouw schreven een intrigerende roman over hun ervaringen met deze beruchte seriemoordenaar.

De nieuwe magistrale roman van de Poolse meesterverteller over de liefde, de verstrijkende tijd en onze herinnering Op de steile stenen trap van Het Oog van de Naald, een smalle doorgang van een middeleeuws stadje naar de groene vallei, komt een man zijn oudere ik tegen. Beiden wachten op een meisje - de een sinds kort, de ander misschien al zijn leven lang. Wie is zij? De herinneringen die worden opgehaald aan een kindertijd tijdens de oorlog en een jeugd tijdens het communisme worden ingenieus verweven met gedachten over de bereikte ouderdom. Tegelijk is Het Oog van de Naald een ontroerende roman over de liefde - volgens de schrijver de hoogste staat van wijsheid die een mens kan bereiken. Evenals in Over het doppen van bonen vormt een ontmoeting tussen twee mannen de aanleiding tot een intrigerende vertelling. Karol Lesman, bekroond met de Martinus Nijhoff Vertaalprijs, vertaalde de roman op virtuoze wijze.

Gretel is opgegroeid op een woonboot met haar moeder, met wie ze over de rivieren dwaalde en een taal sprak die ze zelf hadden verzonnen, tot ze op een dag verdween en Gretel alleen achterliet. Zestien jaar later brengt een onverwacht telefoontje het verleden op volle kracht terug. Om haar moeder te vinden moet Gretel verborgen herinneringen onder ogen zien aan een noodlottige winter toen ze een weggelopen jongen onderdak boden en achtervolgd werden door een onheilspellend wezen dat zich in het water schuilhield. Onder het water is een gedurfde en onweerstaanbare roman over lot en vrije wil, genderidentiteit en gebroken familierelaties.

Je koopt nietsvermoedend een huis en het blijkt een gruwelijk toegetakeld vrouwenlijk te bevatten. De autoriteiten zien jou aan voor de dader, terwijl je op het tijdstip van de moord onmogelijk ter plaatse hebt kunnen zijn. Wat doe je? Murk van M., hoofdpersoon in de nieuwe roman van Atte Jongstra, ziet hierin aanleiding zijn bestaan op papier te zetten. Het resultaat is een lijvige roman, waarvan Murk zich afvraagt 'wat er nog allemaal achter hem ligt'. Het huis M. is een detective met een lijk en een groeiend aantal schuldigen. Het slachtoffer keert herhaaldelijk terug en verwart de gang van het politieonderzoek. De leider van dit onderzoek ontwikkelt bovendien een hechte vriendschap met de verdachte, maar blijkt in den beginne ook zelf geen schone handen te hebben. Jongstra's roman bevat vele detective-elementen die Het huis M. een adembenemende spanning verlenen, maar is daarnaast ook één grote voorbereiding voor een slotrede waarin Murk zich uiteindelijk denkt vrij te pleiten. Het

Dit is het verhaal van een moordenaar. Van een gestolen kind. Van wraak

Er zijn boeken die je tijdens het lezen weglegt om aan je eigen pad te denken. Ze doen je ziel ontwaken. Deze roman neemt je mee naar de plek waar je zou moeten zijn.Kader Abdolah wil terug naar huis, het is genoeg geweest. Maar terugkeren is onmogelijk: in Iran zal hij worden gearresteerd. Met een vals paspoort en onder een andere naam weet hij op sluwe wijze via Iraaks Koerdistan zijn vaderland binnen te komen en hij bereikt zijn ouderlijk huis, hoog in de bergen; maar zijn moeder, die alles is vergeten, herkent hem niet. Kader Abdolah is terug, maar nu hij daar eenmaal is, komt hij erachter dat hij zich heeft vergist. Zijn ouderlijk huis was niet de plaats waarnaar hij verlangde: die plaats was nog onbereikbaarder dan hij dacht. Wandelend door de bergen en langs ravijnen komt hij terecht in het oude observatorium van de familie. Daar hebben zijn voorvaderen met zelfgemaakte telescopen de hemelen door de eeuwen heen geobserveerd. De schrijver neemt ons met die telescopen mee naar ons…

Vijftig jaar geleden dacht iedereen dat de dagen van de monarchieën waren geteld. Die dagen waren nog steeds geteld, maar het duurde allemaal langer dan gedacht. Zelf had Hendrik nog zonder al te veel vraagtekens de troon bestegen, maar vaak vroeg hij zich af of hetzelfde ook nog voor zijn dochter zou gelden. Over de toekomst van een eventueel kleinkind durfde hij niet eens na te denken. Het zou niet zo zijn dat het gepeupel met hooivorken en dorsvlegels naar de hekken van het paleis zou oprukken, dat was niet waar hij bang voor was. Het was eerder een toenemende leegte. Een leegte die hem op elk moment van de dag kon overvallen. Iets wat op hem afkwam, van heel ver: een donker, onverlicht brok steen uit een ander melkwegstelsel.'Wat als satire begint wordt een tragisch drama én een spektakelstuk.' - NRC, vier ballen'Zwarte komedie Het Koninklijk Huis is vintage Koch: een virtuoze en tintelende dubbelslag.' - Elsevier Weekblad, 5 sterren'Zeer vermakelijk.' - de Volkskrant'Zijn nieuwste…

Vijftig jaar geleden dacht iedereen dat de dagen van de monarchieën waren geteld. Die dagen waren nog steeds geteld, maar het duurde allemaal langer dan gedacht. Zelf had Hendrik nog zonder al te veel vraagtekens de troon bestegen, maar vaak vroeg hij zich af of hetzelfde ook nog voor zijn dochter zou gelden. Over de toekomst van een eventueel kleinkind durfde hij niet eens na te denken. Het zou niet zo zijn dat het gepeupel met hooivorken en dorsvlegels naar de hekken van het paleis zou oprukken, dat was niet waar hij bang voor was. Het was eerder een toenemende leegte. Een leegte die hem op elk moment van de dag kon overvallen. Iets wat op hem afkwam, van heel ver: een donker, onverlicht brok steen uit een ander melkwegstelsel.'Wat als satire begint wordt een tragisch drama én een spektakelstuk.' - NRC, vier ballen'Zwarte komedie Het Koninklijk Huis is vintage Koch: een virtuoze en tintelende dubbelslag.' - Elsevier Weekblad, 5 sterren'Zeer vermakelijk.' - de Volkskrant'Zijn nieuwste…

Berichten uit het verleden. Pemba doti van Annel de Noré is een intrigerende en verontrustende roman, die zich op verschillende wijzen laat lezen en duiden - wat nu juist zijn kracht uitmaakt. Dit is te danken aan de sterke, ingetogen poëtische en rake maar niet al te nadrukkelijke stijl van De Noré, aan de constructie én de tekening van de personages. In de roman staat een episode in het leven van Dorothy centraal, waarin zij onder grote druk staat: zij is alleenstaande moeder maar werkt als boekhouder heel hard in een bedrijf. Als haar meerdere Errol haar voor de zoveelste keer vraagt op een vrijdag over te werken, gaat zij schoorvoetend - maar met tegenzin - akkoord. Dan ontvangt ze op haar werkaccount mails van een haar onbekende, die zichzelf Maya Pritip noemt. De mails nemen steeds indringender en intimiderender vormen aan, en gaan algauw over in regelrechte, onverholen dreigementen. Op een gegeven moment herinnert Maya Pritip Dorothy aan een voorval van exact 17 jaar geleden: op