Het dolhuis

Waarom moest Winkler Brockhaus naar een gekkenhuis? Waarom werd een tienjarig jongetje naar Brabant gestuurd om bijna een jaar lang onderworpen te worden aan een wreedaardig regime? In Het Dolhuis wordt het leven van de kleine Winckler stap voor stap gevolgd. De schrijver volgt hem tot ver in zijn volwassenheid en toont aan hoe de vermeende gekheid van de jongen tot lang in zijn leven nadelige effecten heeft. Het Dolhuis is een roman over een delicaat onderwerp dat tot nu toe nauwelijks of niet in de Nederlandse literatuur ter sprake kwam. De vader-zoonverhouding wordt nauwgezet beschreven en de rol van een dorpse omgeving in de opsluiting van Winckler Brockhaus genadeloos geanalyseerd. Boudewijn Buch roept een wereld op die ver weg lijkt, maar in werkelijkheid bijzonder actueel is. Zelfs de psychiatrie van de jaren tachtig heeft nog talloze wortels in die van dertig jaar geleden en nog regelmatig is er sprake van schrijnende liefdeloosheid in psychiatrische ziekenhuizen. Het Dolhuis

David Castorp is een melancholieke romanticus die schijnbaar onbekommerd door het leven gaat. Zijn successen in het werkzaam leven lijken groot. Als beginnend journalist bij het Utrechtsch Nieuwsblad, op zijn 60e bij NRC Handelsblad. Als leraar op de gymnasia van Middelburg en Leiden en bovenal als schrijver van (school)boeken. In zijn woonplaats Oegstgeest heeft hij een schrijverstegel, net als Jan Wolkers, Frédéric Bastet, F.B. Hotz en Henk Wesseling. Heftig is zijn liefdesleven met tal van veroveringen. Maar hij faalt als het op blijvende relaties aankomt. Hij twijfelt ook als hij zich afvraagt of hij wel een goede vader was. Door een ingrijpend verlies belandt hij in een psychiatrische inrichting, een ommekeer in zijn leven. Deze liefdesroman voert de lezer door het Nederland van de twintigste eeuw maar ook door Rome en Florence, waar David een geliefde gids is. Dan ontmoet hij een nieuwe, alles overwinnende liefde. De romanticus komt eindelijk thuis. Hans Ulrich (Hengelo 1939)

Als je graag wat van de wereld wilt zien, moet je eens een psychiatrische inrichting bezoeken. Of dit boek lezen! 25 jaar geleden overleed Pierre Ummels, die vrijwel zijn gehele leven kampte met bipolariteit en de laatste 19 jaar van zijn leven sleet in een psychiatrische inrichting. Zoon Noël Ummels en schoondochter Liesbeth Waijers tekenen zijn verhaal op in de beeldroman 'En mijn vader waande me dood'. Hoewel zijn leven een aaneenschakeling van tragedie en tegenslag was, is de toon licht en het tekenwerk speels: een contrast dat de vertelling versterkt. Ontroerend, meeslepend, maar ook grappig. Noël Ummels werkt als eindredacteur, journalist en columnist voor Het Financieele Dagblad en Quote. Hij schreef de strips Alternative Facts, Carbeau en Songs of Silence, waarvan korte verhalen in NRC verschenen. Liesbeth Waijers volgde de kunstacademie en maakt met het boek En mijn vader waande me dood haar debuut als striptekenaar. "Dit is een graphic novel die ik wil lezen, niet alleen

Hoe is het om op te groeien tussen honderden psychiatrische patiënten en lichamelijk gehandicapten omdat je vader de directeur is van een psychiatrische kliniek en je ouderlijk huis op hetzelfde terrein staat? Een komisch en tegelijkertijd treurig verhaal over een jongen die het best in slaap valt bij de kreten van patiënten, die een bloedbroederschap met de hond sluit en die het dubbelleven van zijn vader ontdekt - een fascinerende man die uitblinkt in theorie, maar verzaakt in de praktijk, die vol levensvreugde is en toch zijn einde te snel dichtbij ziet komen. Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit is geweest is een tragikomische coming of age en een familieroman over opgroeien in een abnormale omgeving. Een persoonlijk verhaal vol scherpe observaties over verlies en dood. 'Een meeslepende, ontroerende en wijze roman.' - Zeit Online 'Hard gelachen, brok in de keel, bittere tranen. Dat heeft een boek al heel lang niet meer bij mij voor elkaar gekregen.' - Buchreport 'Een

'Acht jaar geleden achtte men het voor de eerste maal dienstig mij naar een gekkenhuis te brengen'. Dit was de eerste zin in het eerste boek van Maarten Biesheuvel.De krankzinnigheidsverhalen van hem behoren tot de beste die hij heeft geschreven. Toen de eerste verhalen verschenen was dat een sensatie: nooit eerder schreef iemand zo onbevangen, zo ontwapenend eerlijk en met zo'n sterke verbeeldingskracht over het verblijf in een psychiatrische inrichting. De beschrijvingen van de dagelijkse kwellingen door manische depressiviteit waren taboedoorbrekend. Na zijn eerste opname schreef hij: 'Ik wil niet voor een tweede keer naar een gekkenhuis en daarna twee jaar lang huilend en bibberend van angst in mijn eigen huis zitten.' Maar hij blijft zijn hele leven manisch depressief (hij noemt het zelf zijn 'romantische inborst'), lijdt aan het horror vacui (angst voor de leegte die hij steeds voelt) en aan levensangst: hij zal nog een paar worden opgenomen, ook nog eind 2017. In de loop der jar…

De 32-jarige Hannah zit opgesloten in een psychiatrische inrichting nadat ze jaren geleden is veroordeeld voor de moord op haar moeder, stiefvader en jongere broertje. De moorden waren spraakmakend en domineerden de kranten vanwege het gewelddadige karakter ervan. Psychotherapeute Frieda Klein staat bij de mysterieuze Walter Levin in het krijt: een jaar geleden heeft hij ervoor gezorgd dat inspecteur Karlsson zijn baan kon houden in ruil voor een gunst van Frieda. En nu moet Frieda Klein haar schuld inlossen: Walter wil dat ze Hannah bezoekt om te beoordelen of ze daadwerkelijk gestoord is. Maar wanneer Frieda bij de inrichting komt, ontdekt ze dat er toch meer aan de hand is dan in eerste instantie leek… De literaire thriller. 'Nicci French blijft boeien.'- vier sterren, de Volkskrant 'Nog altijd kan niemad die zich thrillerauteur noemt tippen aan schrijversechtpaar Nicci French. Absolute top.'- 5 sterren, AD 'Dat is hét talent van dit schrijversechtpaar; ze zijn meesters in het

Bijna ademloos vertelt Sylvie Schenk over het leven van de jonge vrouw Louise, die de bekrompen wereld van haar ouders ontgroeit. Ze verlaat haar kleine stadje in de Franse Alpen om in Lyon te studeren. De jaren zestig breken aan, de tijd van jazz, protest en vrije liefde. En Duitsland en Frankrijk zoeken weer toenadering tot elkaar. Op de universiteit krijgt Louise een affaire met Henri, een artistiek begaafde Franse jongen, maar ze wordt ook verliefd op een serieuze Duitse medestudent, Johann. Haar va der protesteert hevig, maar Louise kiest voor Johann. Ze trouwt, krijgt kinderen en wordt lerares in Duitsland, maar blijft zich daar een buitenstaander voelen. Is dit, vraagt Louise zich af, het leven waar ze van droomde? Was het naïef om te den ken dat ze haar land en de geschiedenis achter zich kon laten? Als haar ex Henri op een dag laat weten dat haar schoonvader tijdens de bezetting van Frankrijk zeer vuile handen heeft gemaakt, slaat de twijfel toe. Snel, het leven onderzoekt

Ton: een man bestempeld met de diagnose schizofrenie. Een man die ons aller existentiële problemen in het groot ervaart, zoals angst voor controleverlies en voor uitsluiting. Voor de lezer een verontrustende ervaring. Beeldend en meeslepend is het schrijfster Karin Anema gelukt de mens achter schizofrenie bloot te leggen. Het boek, 'Vandaag koop ik alle kleuren', neemt de lezer mee in de fascinerende wereld van Ton. Van het slachthuis van zijn vader waar hij als jongen werkt, via psychoses, een gedwongen opname en een leven in opvanghuizen, tot het wonen in een eigen huis en het vinden van een baan. Een wereld waarin hij zich uiteindelijk staande houdt met een Spartaanse levensstijl en vrij van medicatie. Zijn leven lang legt hij zijn strijd vast in een persoonlijk archief: minutieus bijgehouden aantekeningen, correspondentie, schilderijen en psychiatrische rapporten. Ooit zullen ze hem erkennen. Wanneer hij Karin Anema ontmoet, opent hij zich voor het eerst. Een schrijfster die hem

Maak kennis met Am, een jonge vrouw die is opgesloten in een psychiatrische inrichting. Emma van Hooff sleurt je mee op het meedogenloze ritme van Ams monoloog en zorgt ervoor dat je volledig in haar hoofd zit. Maar is Am wel te vertrouwen als verteller? De waanzinpartituur is een vurige roman die zich afspeelt tijdens een groepssessiein een psychiatrische inrichting. Tijdens de anderhalf uur dat ze in het zaaltje zit, wil hoofdpersonage Am maar één ding: de lezer ervan overtuigen dat niet zij, maar haar moeder in de inrichting thuishoort. Met grote vaart neemt ze ons mee in haar vertelling over een moeder die haar dochter zo klein mogelijk wil houden, haar geen enkele vrijheid gunt. De waanzinpartituur onderzoekt de dunne lijn tussen verzorging en beklemming met taal die uit zijn voegen barst van levenslust.

Remco Reiding (1976) identificeerde meer dan 200 oorlogsslachtoffers uit de Sovjet-Unie en spoorde hun familieleden op. In Nederland werd hij hiervoor geridderd en in Rusland kreeg hij een onderscheiding van de president. Reiding werkte van 2004 t/m 2012 als correspondent in Moskou. Hij werd genomineerd voor het Gouden Pennetje en de Tegel voor onderzoeksjournalistiek. Kind van het Ereveld is het waargebeurde verhaal van een gepassioneerde zoektocht met grote persoonlijke gevolgen. Een aangrijpend boek over liefde, een leven zonder vader en de hartverscheurende consequenties van oorlog. Boerenzoon Vladimir Botenko geeft de kleine Dmitri een afscheidskus en vertrekt met het Rode Leger naar het front. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog tasten zijn vrouw en kinderen in het duister over zijn lot. Zestig jaar later probeert een Nederlandse jongen zijn leven weer op te pakken na de dood van zijn moeder. Als student journalistiek gaat hij op zoek naar nazaten van vermiste