Hels verlangen

Op een cruise tussen Italië en Griekenland maakt een vrouw het beste van de vakantie met haar dementerende moeder. Met een mengeling van verdriet en afgrijzen, maar ook met bewondering merkt ze hoe deze eens zo slimme en knappe vrouw zich ondanks het geheugenverlies staande houdt. Paniek slaat toe als haar moeder na een excursie plots onvindbaar is. Zou ze op het dek met de winkels kunnen zijn, zou de purser haar kunnen vinden, of is ze ongemerkt weer het schip uitgewandeld? In een ander verhaal raakt de verteller in de ban van een dorpsgek die zich heeft teruggetrokken in een hutje in het bos, en dan is er nog een stel dat besluit het roer finaal om te gooien en een swingersclub te beginnen. Ieder mensenleven is te zien als een aaneenschakeling van kantelpunten, die soms verborgen blijven in de diepste delen van iemands herinnering, of juist keer op keer opnieuw worden verteld. Alle vijf verhalen uit En dit zal zo voorbij zijn tonen dit soort episoden uit verschillende levens, elk op

Als de hemel openscheurt is een rauw, troostend en waargebeurd verhaal. Een ode aan het leven vanuit de doodsvallei. Het is 8 augustus 2018 en de zon schittert aan de strakblauwe Albanese hemel. Terwijl iedereen in vakantiestemming verkeert, ligt de zesjarige Miriam ziek op bed. Niemand heeft door dat ze stervende is, zelfs haar moeder niet. Te laat slaat de paniek toe en in allerijl wordt Miriam naar het staatsziekenhuis gebracht, waar chaos de overhand heeft. Ze wordt doodverklaard en wat volgt is verbijstering, verdriet, schuldgevoel en strafrechtelijk onderzoek. Midden in dit alles, hoe onbegrijpelijk ook, is God onmiskenbaar aanwezig. Hij spreekt, troost en geeft kracht om het onmogelijke te doen. Enkele dagen later slaat de doodsangst opnieuw toe en worden twee andere kinderen van het gezin op de Intensive Care opgenomen. In de kille en traumatische omgeving waar hun zusje onder een wit laken is weggevoerd, ontvouwt zich een hartverwarmend en wonderlijk verhaal. Dit boek,

Zwarte september vertelt het verhaal van de twaalfjarige Gigio Bellandi in de zomer van 1972, aan de noordwestkust van Toscane. Hij ontdekt muziek, boeken, liefde, maar zijn onschuld wordt bruut verstoord door een tragische gebeurtenis. Rond Gigio vermengen slachtoffers en daders zich als onvergetelijke Veronesi-personages: zijn vader de waterrat, zijn moeder de leeuwin, zijn moedige zusje, en de twee die het meest van belang zijn voor zijn plotse bloei: zijn mysterieuze oom Giotti, en Astel Raimondi, het meisje met vlechtjes 'zwart als zwarte onyx' dat erin slaagt het onuitwisbare stempel van de liefde op hem te drukken.Een halve eeuw later overdenkt Gigio zijn leven. In Zwarte september beschrijft Sandro Veronesi zoals alleen hij dat kan de kracht en het verlies van liefde en het vermogen om verdriet te overwinnen en verder te gaan. Maar Zwarte september is ook een roman over de suggestieve kracht van woorden (moeflon moeflon moeflon moeflon moeflon) en over de verleidelijke en leven…

Philip Moll, de hoofdpersoon van Riverside Drive, is een gepensioneerd historicus, 68 jaar oud, die terugblikt op zijn leven. In zijn beschouwingen komen de grote thema's van het bestaan voorbij: angst, tijd, liefde, verlies en dood. Hij is getrouwd geweest en heeft een zoon, Kasper, met wie hij een complexe relatie onderhoudt. Maar zijn grote liefde is Josephine, een dierenarts, ook gescheiden, moeder van twee dochters. Het noodlot slaat toe als zij verongelukt door een val van haar paard in de bossen bij hun boerderij op het Franse platteland. Om zijn verdriet te verwerken vertrekt Philip naar New York, waar hij voor een jaar een appartement huurt aan Riverside Drive, in de Upper West Side van Manhattan, om gastcolleges te geven aan Columbia University, veelal over de koloniale rol die Nederland speelde in de geschiedenis van de stad. Dankzij de mensen die hij in New York leert kennen - en de levenservaring die zij met zich meedragen - ontvouwt zich een nieuw perspectief, en na dat

Wie tijdens de zwangerschap een kind verliest, weet dat dit verdriet doorgaans in eenzaamheid gedragen wordt. Voor de buitenwereld is het verdriet om iets wat er nooit is geweest. Voor de moeder betekent het een afscheid van haar eigen kind. Als bekend is dat een kindje 'het niet gehaald heeft', dan weet de wereld buiten de moeder daar vaak geen raad mee. Hoe ervaren moeders deze onmacht? Hoe reageren ouders van een dochter die dit overkomt? Hoe reageert de partner, en hoe reageren vrienden? Geestelijk genezer Harm Wagenmakers stelde dit troostboek met natuurfoto's samen speciaal voor de moeders. Hij vroeg hun om hun ervaringen op te schrijven. Hiermee kunnen andere moeders hun eigen ervaringen een plek geven, tegen alle ontkenning van het verdriet in.

In een gesprek tussen een jongen en zijn moeder komt langzaam een diep verdriet naar boven. Haar tranen en het verdriet dat ze met zich meedraagt, vallen de jongen op. Naarmate hij doorvraagt, beseft hij dat er meer aan de hand is. Vastbesloten wil hij begrijpen wat de oorzaak van haar verdriet is. Het gesprek gaat niet alleen over persoonlijke gevoelens, maar ook over het verlies van hun cultuur, geloof en waarden - iets dat zijn moeder diep raakt. Ze vertelt hem over de veranderingen die ze heeft doorgemaakt. Het is een lang en diepgaand gesprek vol verrassende en onthullende momenten. De jongen krijgt steeds meer inzicht in de pijn van zijn moeder en de bredere betekenis van de veranderingen.

Ik ken je niet persoonlijk en toch ken ik je. Tot op het bot, zou ik bijna zeggen. Als ik je aankijk, zie ik het in je ogen. Jouw kracht, die huist in jouw verdriet. Ik zie het verdriet, omdat ik het ken. Vertel eens, hoe oud was jij toen jouw mama overleed? Heb je herinneringen aan haar? Weet je nog hoe ze naar je keek, hoe ze lachte, welk verhaaltje ze aan je voorlas? Weet je hoe ze voelde, hoe ze rook? Op jonge leeftijd geconfronteerd worden met de dood van een ouder is traumatisch, ook al noem je dat zelf misschien niet zo. De auteur neemt je mee in haar persoonlijke verhaal en laat je zien wat jij zelf kunt doen om het grote gemis te aanvaarden. Door voorbeelden uit de praktijk en oefeningen waarmee je zelf aan de slag kunt, helpt dit boek je om te helen en weer meer te genieten van het leven. Over de auteur Susan van der Beek (1962) is schrijver en systemisch coach. Aan haar moeder heeft zij geen herinneringen, omdat ze pas twee jaar was toen haar moeder op 31-jarige leeftijd aan

'Als ik Guus geheten had' is een eerbetoon aan de liefdevolle maar complexe relatie tussen Inez en haar moeder, die overleed in november 2019. Het boek behandelt het zware rouwproces dat volgt na het verlies, met gedichten en verhalen die de verschillende emoties rondom dit verdriet verkennen. Inez reflecteert op hun band, die gekenmerkt werd door zowel ruzies als diepe verbondenheid. De bundel is verdeeld in twee delen: het jaar voor en het jaar na het overlijden van haar moeder. De periode van ziekte bracht worstelingen en verdriet, maar ook onverwachte momenten van geluk en mooie herinneringen. Inez hoopt dat haar woorden bijdragen aan een beter begrip van rouw en de persoonlijke reis die daarbij komt kijken. Uiteindelijk is deze bundel een eerlijke en rauwe weergave van het rouwproces, gedrenkt in liefde en herinnering. --- Inez van der Vaan (1996) schrijft sinds haar jeugd gedichten en vond door de aanmoediging van haar docente Nederlands de moed om haar werk te delen. Na haar

In En altijd maar verlangen blikt meesterinterviewer Frénk van der Linden door middel van brieven aan zijn ouders terug op zijn eigen kinderjaren en de onderlinge relaties binnen het gezin. Het resultaat is een open, eerlijk en herkenbaar portret van een ouder-kindrelatie. En altijd maar verlangen is een verzameling scènes uit een onmogelijk huwelijk, even innig als indringend beschreven in brieven van een zoon aan zijn overleden vader en moeder. Na een bittere scheiding wisselden zij veertig jaar lang geen woord meer met elkaar. Onderhuids leefde het verlangen voort, tot de dood aan toe. Frénk van der Linden schetst hoe een bewogen verleden blijft bewegen, en hoe we tot onze laatste zucht in gesprek blijven met onze ouders of we het willen of niet. Journalist Frénk van der Linden verloor in de afgelopen jaren zowel zijn moeder als zijn vader. Zijn ouders wisselden veertig jaar lang geen woord met elkaar, maar konden zich kort voor het overlijden van Frénks moeder toch met elkaar

Wanneer Yui bij de tsunami haar moeder en haar dochtertje verliest, markeert ze het verstrijken van de tijd vanaf die datum: alles is relatief in het licht van 11 maart 2011, de dag dat de tsunami Japan uit elkaar scheurde. Terwijl ze worstelt met haar verdriet, hoort ze het verhaal van een oude man die een kapotte telefooncel in zijn tuin heeft gezet. Daar vinden degenen die dierbaren hebben verloren de kracht om met hen te praten en beginnen ze hun verdriet te verwerken. Het nieuws over de telefooncel verspreidt zich en mensen reizen er van kilometers ver naar toe. Ook Yui. Eenmaal daar durft ze de telefoon niet op te pakken, maar ze blijft terugkomen. Dan ontmoet ze Takeshi, een weduwnaar wiens dochtertje niet meer heeft gepraat sinds het overlijden van haar moeder. Dit boek is eerder verschenen met de titel Dingen die we toevertrouwen aan de wind.