Goeienavond Toos

Wat heeft eenzaamheid om 't lijf Vergeleken bij een chagrijnig wijf? Zo'n wijf dat klaagt en zeikt en zeurt Ook als er iets leuks gebeurt> Hans Dorrestijn is de onbetwiste meester van de bittere droefenis, maar die gaat vrijwel altijd gepaard met ironie en een tragikomische ondertoon. Voor Goeienavond Toos maakte hij een selectie van zijn grappigste teksten, vol huwelijks- en ander leed. Van het inktzwarte Feestlied en De polder van Eemnes tot klassiekers alsHema-worst en Chagrijnige wijven. Het leven doet iets minder pijn met een lied van Dorrestijn!

Driekwart eeuw reeds voert Hans Dorrestijn een strijd op leven en dood tegen zijn demonen. Zijn jeugd werd gedomineerd door een boze stiefvader. Zijn adolescentie stond in het teken van de lelijkheid. Tijdens zijn studiejaren regeerde koning alcohol: Wie in het café naar binnen kijkt Ziet door het raam gezelligheid Vergis u niet, het is maar schijn Neem dat maar aan van Dorrestijn. Maar een Dorrestijn laat zich niet zomaar kisten. Als leraar overwon hij de wanorde. Uit zijn ongelukkige liefdes haalde hij de inspiratie voor zijn bitterzoete balladen en liedjes - die hij vervolgens zelf op het podium uitvoerde, zijn faalangst ten spijt. In de liefde bleef hij gedesillusioneerd achter, maar hij kreeg er veel voor terug. De vogels werden zijn nieuwe vrienden, de Wielewaal voorop. Sindsdien trekt Dorrestijn zingend en fluitend door de Lage Landen. In dit boek bundelt Dorrestijn zijn beste stukken over zijn leven en zijn lijden. Zijn 75-jarige ervaring staat garant voor een boek vol

Dit boekje vat in lichte, toegankelijke teksten het leven in een ogenblik. In korte overwegingen evoceert Bénédicte Lemmelijn de breedte en de diepte van het bestaan zoals het zich soms plots aandient. Ze overdenkt een realiteit die onverwacht het blikveld binnenvalt en gedachten in beweging zet en die mijmering in mildheid, in ontroering, in verdriet en in vreugde kleurt. Ze neemt je mee doorheen de seizoenen van het jaar, doorheen het lief en leed van elke dag, met zijn groei en teloorgang. Bénédicte Lemmelijn is gewoon hoogleraar Bijbelwetenschap (Oude Testament) en decaan van de Faculteit Theologie en Religiewetenschappen van de KU Leuven. Zij is lid van de Pauselijke Bijbelcommissie. Ze is gehuwd met Hans Ausloos en moeder van drie jongvolwassen kinderen. Dit boekje bundelt een selectie van de teksten die ze schreef voor Tertio en Basis tussen 2015 en 2022.

'De hond neemt hand over hand toe,' schreef Hans Dorrestijn bij de verschijning van dit boek in 1976. We zijn nu jaren verder en moeten helaas constateren dat zelfs vele drukken van Het anti-hondenboek de voortplantingsdrift van de viervoeter niet hebben kunnen beteugelen. Integendeel: Nederland en zijn bewoners zijn hondser dan ooit. Voor de laatste maal gooit Hans Dorrestijn de knuppel in het hondenhok. In deze nieuwe uitgave van dit inmiddels vermaarde standaardwerk vindt men naast informatieve hoofdstukken als 'Wie nemen een hond?', 'De vorm van de hond' en 'Welke hond past bij u?' een bloemlezing uit zeven eeuwen hondenpoëzie, hondenberichten van Dorrestijns Pers Agentschap en een fotoreportage (met commentaar) van de engste honden van Nederland.

Mensen doen elkaar veel leed. Wie leed aangedaan is, komt voor de vraag te staan hoe je daarmee om kunt gaan. Het leed verdringen? Slachtoffer zijn en blijven? Of de weg naar vergeving zoeken? Vergeven kan betekenen: helen. Zowel degene die vergeeft als degene die vergeven wordt kunnen weer 'heel worden' als er werkelijke vergeving kan plaatsvinden. Leren vergeven is het bewandelen van een inwijdingsweg. In dit boek beschrijft Hans Stolp wat werkelijke vergeving is en hoe je de weg naar vergeven kunt betreden. Hans Stolp (1942) is pastor en auteur van tientallen boeken. Hij is een bekend en veelgevraagd spreker, onder andere over het esoterische christendom.

'Als kind was ik bedreven in het laten opspringen van keien op het water. Dan verschenen er op het wateroppervlak uitdijende kringen. Dat fascineerde me mateloos.' Als een beweging van kringen ziet Caroline Pauwels het leven. Van de kleine intieme cirkels van de persoonlijke levenssfeer tot de almaar grotere cirkels van de universiteit, de samenleving en de wereld. Cirkels hebben geen begin en geen einde. Hun ronde vorm is een remedie tegen hokjesdenken. Dat is ook hoe Caroline Pauwels zichzelf ziet: ronduit. Cirkels hebben een eigen dynamiek, ze zitten vol mogelijkheden. Als possibilist gelooft Caroline Pauwels absoluut in de mogelijkheid van een betere toekomst. Possiblilisme is een term van de bevlogen Zweedse arts en statisticus Hans Rosling. Uiteraard mogen we nooit blind zijn voor het menselijke leed dat extreme armoede, oorlogsgeweld en catastrofes elke dag opnieuw veroorzaken. De media zoomen er terecht op in. Maar het is even belangrijk om soms uit te zoomen. Volgens Hans

Ik wou dat ik twee hondjes was, bijeengebracht en ingeleid door Vic van de Reijt, is de leukste bloemlezing aller tijden. Hartenkreten, sterke verhalen, weemoedige verzen: deze definitieve, herziene editie staat vol met lichtvoetige en hilarische poëzie en bevat werk van onder anderen Godfried Bomans, C. Buddingh', Hans Dorrestijn, Gerrit Komrij, Annie M.G. Schmidt, Kees Stip, Lévi Weemoedt, Driek van Wissen en Drs. P, de grondlegger van het plezierdichten. Vic van de Reijt (1950) is muziekverzamelaar, biograaf van Willem Elsschot en bloemlezer. Hij publiceerde onder meer Toen wij van Rotterdam vertrokken, de canon van het Nederlandse populaire lied van de twintigste eeuw. 'Een prachtige bloemlezing.' WILLEM WILMINK 'Langverwachte, voortreffelijk gekozen, onmisbaar en mensvriendelijke bundel.' BATTUS 'Ik heb nimmer nonsens geschreven.' DRS. P 'Een uitgelezen mogelijkheid tot kennismaking met het brede scala van light verse poets uit het hele Nederlandse taalgebied.' DICK WELSINK 'Het

Toine Andernach zet bijzonder vogeljargon in de schijnwerpers, vergeten vogelwoorden maar ook nieuwe woorden. In het voetspoor van taalkunstenaars als Ivo de Wijs, Drs. P en Hans Dorrestijn, deelt hij hun liefde voor de natuur en speelt virtuoos met taal. Wat is een hemelgeit? Wat doet een zeetrekteller? En van wie profiteert een pelagische kleptoparasiet? In luchtige, soms hilarische, maar altijd informatieve teksten over mooie vogelwoorden deelt Toine Andernach zijn fascinatie voor de manier waarop vogelaars vogels en de vogelwereld aanduiden in onze taal. Daarin verweeft hij zijn persoonlijke vogelervaringen in het veld. Het mooie vogelwoorden boek is het perfecte cadeauboek voor vogelaars en taalliefhebbers. Voor beginnende vogelaars is het een gids in het woud van het vogelvocabulaire. Voor ervaren vogelaars is het een feest van herkenning. En voor taalliefhebbers gewoon smullen. Toine Andernach heeft een fascinatie voor taal en is gepassioneerd vogelaar. Eerder verscheen van zijn

Al op jonge leeftijd besloot Hans Marten Mulders (1953) door het leven te gaan als Hans Kazàn. Zijn passie voor de goochelkunst was de enige stabiele factor in een onstuimige jeugd, waarin de vechtscheiding van zijn ouders veel leed veroorzaakte. Hans werd gelukkig toen hij zijn droomvrouw leerde kennen: Wendy Schouw. Na een valse start in het leven volgden een gelukkig gezinsleven en een glansrijke goochelcarrière op televisie en in het theater. Het verhaal van Hans Kazàn is het verhaal van een aimabele goochelkoning op zoek naar harmonie, een verhaal over vallen en opstaan: gebogen, maar niet gebroken. Hans Kazàn kreeg landelijke bekendheid door zijn tv-optredens in Martin Brozius' Ren je rot. Hij werd vaste gast in de Nederlandse huiskamer als gezicht van onder meer De Blufshow en Prijzenslag. Bij RTL presenteerde Kazàn goochelprogramma's en zette dat samen met zijn kinderen - Magic Unlimited - voort bij de Tros. Ter ere van de 70ste verjaardag en het 50-jarig artiestenjubileum van

Wie is er niet van overtuigd dat de Rijn bij Lobith ons land binnenkomt; de Noormannen Dorestad verwoestten; kikkers zich langzaam laten opwarmen; en dat vrouwen meer praten dan mannen? In Grote encyclopedie van misvattingen stelt Hans van Maanen opvattingen aan de kaak die velen van kindsbeen af hebben gekoesterd en waarover ze verder nooit meer hebben nagedacht. We leven dan wel in tijden van nepnieuws en koortsachtig factchecken, maar hoe zit het met al het nieuws dat we vroeger hoorden, met alle zaken die wij als vaststaand aannemen omdat onze ouders en onderwijzers ze verteld hebben? Lobith ligt niet eens aan de Rijn, Dorestad leed amper onder de invallen van de Noormannen, kikkers springen weg of het water nu warmer wordt of niet, en mannen praten over het algemeen evenveel als vrouwen - misschien zelfs iets meer. Ons brein is geen ordelijk en goed bijgehouden archief vol betrouwbare feiten: het lijkt meer op een rommelzolder van vastgeroeste meningen, halve waarheden en nooit