Goede mannen

Geniek Janowski, brandweerman, liefdevolle echtgenoot, vader van twee zonen, mede-eigenaar van een pony en fatsoenlijk burger te Heerlen, wordt op een dag getuchtigd door het noodlot. De mannen van de C-ploeg slepen Janowski, die door iedereen de Pool wordt genoemd, erdoorheen en de vrouw van collega Beckers staat voor de deur met eetbare troost. Hun troost blijkt echter nog meer onheil te brengen. De Pool besluit daarop niet te walgen van zijn lot maar het te beminnen. Goede mannen is een ontroerende en wanhopige roman over een vader die denkt dat een goede man altijd een stapje opzij doet, dat goed zijn niet veel anders is dan verlangen naar het goede. Minder goede verlangens leg je gewoon het zwijgen op. Kan zo het onheil worden voorkomen? Wat kán een mens eigenlijk voorkomen?

Blauwe maandagen is de onthutsende debuutroman van Arnon Grunberg. Een zoektocht naar de liefde: ouderliefde versus betaalde liefde. Bekroond met de Anton Wachterprijs en het Gouden Ezelsoor. 'Een groteske komedie, een zeldzaamheid in de Nederlandse literatuur.' - NRC Handelsblad 'Het debuut van een geboren verteller. […] Scènes die zo superieur geschreven zijn dat ze zich voor je ogen lijken af te spelen.' - Trouw 'Zelden heb ik de drang gehad om zo de loftrompet over een boek schallen als over deze roman.' - Ronald Giphart in Het Parool 'Een van die zeldzame, verrassende boeken waarvan je bijna tranen in je ogen van het lachen krijgt.' - Il Manifesto 'Een schitterende debuutroman.' - Süddeutsche Zeitung 'Arnon Grunbergs debuutroman is een goudmijn.' - New York Times Book Review 'Een openhartig, zelfironisch en waanzinnig humoristisch boek. Zó grappig, dat de lach een grimas wordt.' - Det Fri Aktuelt 'Een illusieloos relaas over seksuele avonturen, door een verteller die de

Zo'n 25 jaar al schrijft Arnon Grunberg over literatuur, over de effecten die het lezen op hem heeft, over de vraag hoe je de tekst moet beoordelen. Als schrijver én lezer weet hij dat lezen onderhandelen is: in ruil voor de tekst levert de lezer zich, als die tekst goed genoeg is, uit. Maar soms gaat de schrijver bewust of onbewust verder, hij geeft zich bloot of zoals Max Frisch dat noemde, hij verraadt zich: 'Als je zelf kwellingen creëert in naam van het schrijven, wordt de afgod van de literatuur een monster dat onverzadigbaar mensenoffers blijft eisen.' In Waarheidsliefde en biefstuk lezen we niet alleen over het vertrouwen van de lezer, de schrijver als bemiddelaar en het taboe in de literatuur, maar ook over 'de gevaarlijke roman' en de literatuur als redding en fatale verleider. Over o.a. J.M. Coetzee, Judith Herzberg, Irmgard Keun, Isaak Babel, Marieke Lucas Rijneveld, Guus Kuijer en Arthur Schnitzler. Over de kinderboeken die Grunberg zijn pasgeboren zoon zou aanraden. En

Ergens tijdens deze reis meende ik dat ik genoeg had van de oorlog. Nu besef ik dat de liefde niet is uitgedoofd. Ik houd van mijn geliefde, maar de oorlog is mijn vrouw.' In 2006 begon Arnon Grunberg met zijn reis naar het Nederlandse leger in Afghanistan de reportagereeks 'Grunberg onder de mensen', gebaseerd op Maxim Gorki's advies aan Isaak Babel om de schrijftafel te verlaten en zich onder de mensen te begeven. Dat resulteerde in de bundel Kamermeisjes en soldaten (2009). Ook daarna bleef Grunberg onvermoeibaar berichten over de mens en de politieke en sociale actualiteit. Van een roadtrip van Nijmegen door voormalige Sovjetstaten met bestemming Kabul in het gezelschap van een voormalige Afghaanse asielzoeker tot een verblijf bij een circus uit de Achterhoek. Van een onderzoek naar liefde en seks in de VS tot participerende journalistiek bij diverse slachterijen. Van een reis naar de bezette gebieden op de Westelijke Jordaanoever (waar Grunbergs zus woont) tot zijn vrijwillige

'Mijn leven kan in twee delen worden opgedeeld. Vóór mijn kennismaking met Borowski, rond 1990, en daarna. Borowski is mijn voorbeeld.' Arnon Grunberg In 1951 maakte de Poolse schrijver Tadeusz Borowski, achtentwintig jaar oud, een einde aan zijn leven. Hij liet een uitzonderlijk oeuvre na, waarin hij zijn oorlogs- en kampervaringen verwerkte. Acht jaar eerder, in 1943, was hij als niet-Joodse Pool gedeporteerd naar Auschwitz en vervolgens naar andere concentratiekampen. Maria, zijn geliefde, die al eerder was opgepakt, overleefde Auschwitz eveneens. Ze trouwden na de oorlog. Een paar dagen nadat hun dochter werd geboren stierf Borowski door het gas. De realiteit van het kamp, waar systematisch elke solidariteit onder gevangenen werd ondermijnd, verwerkte Borowski in niets en niemand ontziende ooggetuigenverhalen en gedichten, die tot de indrukwekkendste literatuur van de twintigste eeuw behoren. Arnon Grunberg, die met de titel van zijn bloemlezing Bij ons in Auschwitz al een

Toen mijn grootmoeder op 5 maart 1943 gedeporteerd werd, stapte zij vol goede moed in de trein. Ze ging op zoek naar haar zoon, mijn vader, toen 23 jaar oud. Ze hoopte hem in een werkkamp te vinden. Tijdens haar 'reis' van Amsterdam naar Sobibor gooide zij briefkaarten naar haar familie uit de trein om te beschrijven wat zij zag, voelde en dacht. Achtenzeventig jaar later, bij het ontruimen van mijn ouderlijk huis, vond ik deze kaarten terug. Om mijn vergaste en vervolgens verbrande grootmoeder te eren laat ik alsnog haar stem horen. 'Een belangrijk, diep rakend en liefdevol boek, over post van vroeger die met grote impact binnenkomt in de brievenbus van ons hart, nu.' - Francine Oomen 'Over de Shoah zijn al talloze verhalen geschreven. Maar mede dankzij de bijzondere collageachtige vorm geeft Guida Joseph haar verhaal een frisheid, een indringendheid mee die onweerstaanbaar is.' - Arnon Grunberg

In een lege Nieuwe Kerk te Amsterdam hield Arnon Grunberg op 4 mei 2020, vijfenzeventig jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog in Nederland,de herdenkingsrede. Hij stelde onder meer dat individuen niet gereduceerd moeten worden tot de groep waartoe ze zouden behoren; dat uitsluiting van een minderheid vroeg of laat andere, uiteindelijk álle minderheden zal treffen. Grunbergs woorden werden met instemming en lof ontvangen, maar ook kreeg hij te maken met enkele doodsbedreigingen en andere uitingen van haat. In Als ze het over Marokkanen hebben zijn naast deze lezing vier teksten opgenomen waarin Grunberg zijn jeugd, de Joodse identiteit en het werk van Marga Minco en Imre Kertész onderzoekt. Hij vindt het algemeneen universele in het persoonlijke; zijn gedachten zijn prikkelend, zijn formuleringen messcherp.

Het eerste stukje dat Renate Rubinstein publiceerde, in 1952, gaat over Israël. Haar laatste, in 1990, eveneens. Het thema van de joodse staat in zijn strijd met de Palestijnen en de Arabische buurlanden trekt een rode draad door haar werk. Het land treedt op de voorgrond in zo'n zestig van haar columns en essays. Over Israël biedt een selectie uit die overvloed, met als kern het roemruchte essay 'Het zionisme of de nieuwe onvrijheid' uit 1955 en het zeker zo roemruchte reisverslag 'Jood in Arabië', Goi in Israël' uit de late jaren zestig. Veel van haar latere stukken geven commentaar op deze credo's en maken dit boek tot het doorlopende verhaal van de ontwikkeling in Rubinsteins denken. Van een afwijzing van het zionisme naar een toch onvermijdelijke loyaliteit aan Israël. Van een verlangen rationeel te zijn naar de berusting dat men het irrationale soms moet nemen voor wat het is Met een voorwoord van Arnon grunberg, samengersteld door Hans Goedkoop

'Ik ken niemand die zich zo op het schrijven heeft gestort als Niels Roelen. Zijn onstuimige hartstocht is indrukwekkend.' - Arnon Grunberg De jaren als officier in opleiding en het snoeihard trainen als enige leden van de roeivereniging van de Koninklijke Militaire Academie hebben een hechte vriendschap gesmeed tussen Immo en Olav. Een broederband die onverwoestbaar lijkt, ook als Immo na het voltooien van hun opleiding uitgezonden wordt naar het grimmige oorlogsgebied in Kosovo terwijl Olav voor een VN-missie naar het vakantie-eiland Cyprus vertrekt. Als Immo en Olav weer terug zijn in Nederland lijkt er niks veranderd, de vriendschapsband is nog even hecht. Ook als Immo voor het eerst achter de tralies belandt en Olav hem in de gevangenis bezoekt, is er geen twijfel. Dit is zijn maat. Maar na een aantal nieuwe gewelddadige incidenten en gedwongen opnames in psychiatrische instellingen worstelt Olav met zijn loyaliteit. Immo's psychoses en de strafrechtelijke misdragingen stellen hun

Zonder vijandbeeld is politiek volgens de Duitse denker Carl Schmitt (1888-1985) onmogelijk. In Vriend & vijand onderzoekt Arnon Grunberg de relevantie van Schmitts ideeën voor de huidige samenleving en buigt hij zich aan de hand van denkers zoals Walter Benjamin en Jacques Derrida over de vragen: hoeveel natiestaat hebben wij nodig? Hoeveel vijanden? Waartoe dient politiek? En is er een samenleving zonder oorlog en geweld mogelijk? Hoeveel homogeniteit hebben we nodig om een beetje fatsoenlijk te kunnen samenleven? 'Onze cultuur heeft de vegetarische slager voortgebracht en zal uiteindelijk ook de geweldloze oorlog produceren. Hoe die er precies uit zal zien is onduidelijk, maar Schmitts vermoeden dat die oorlog om de oorlog eens en voor altijd uit te roeien gruwelijk zal zijn lijkt me gerechtvaardigd,' schrijft Grunberg. Hij stelt echter ook dat er geen rechtvaardigheid kan bestaan als het geweld wordt afgezworen. In Vriend & vijand legt Grunberg de vinger op de zere plekken van