Gedenk de doden

Het is juli 2005 en de G8-leiders zijn verzameld in Schotland. Door alle protestmarsen, demonstraties en rellen is de politie op oorlogssterkte. Iedereen is op straat, behalve inspecteur Rebus, die strikte orders heeft het bureau te bemannen. Rebus houdt zich koest, totdat een parlementslid zelfmoord pleegt en er een seriemoordenaar actief blijkt te zijn. De autoriteiten willen beide zaken stilhouden, uit angst dat de topontmoeting overschaduwd wordt, maar Rebus gaat zijn eigen gang.

Silent Witness en CSI, maar dan in het echt. De doden praten, tenminste als je een goede luisteraar bent. Zij vertellen ons alles over henzelf: vanwaar ze komen, hoe ze leefden, hoe ze stierven, en uiteraard, wie hen doodde. Een schedel, een skelet, een verbrand kaakbeen: Vlaanderens meest prominente forensisch patholoog Werner Jacobs kan er alles uit lezen. Want, zoals hij zelf zegt: 'Doden verbergen nooit de waarheid. En ze liegen nooit. Ik laat ze spreken, een laatste keer.' Echte verhalen over moord en misdaad, confrontaties met de donkerste en meest angstaanjagende aspecten van het menselijk gedrag.

De Cock verzucht tegen zijn collega Vledder dat hij minstens een half jaar verlost zou willen zijn van moord en doodslag. Hun overpeinzingen over de misdaad worden ruw verstoord door een jonge man die een bizar verhaal komt vertellen. Zijn vroegere vriendin Angela is de avond tevoren door een taxichauffeur met een bos rode rozen naar het grachtenpand van haar nieuwe vriend gelokt. Daar vond zij de man dood voor de schouw, met een koord om zijn nek en met twee ruiten op zijn voorhoofd gebrandmerkt. Nog voor De Cock en Vledder met Angela hebben gesproken, nemen ze zelf een kijkje op de plaats delict. Het blijft niet bij deze ene moord. De rechercheurs treffen nog een paar keer een identieke situatie aan. Ze staan voor een raadsel. Wat kan een moordenaar bedoelen met een slachtoffer dat hij gewurgd en gebrandmerkt achterlaat? De Cock haalt al zijn trucs uit de kast om deze seriemoordenaar te ontmaskeren.

Samen met vijf gerechtspsychiaters kijkt José Masschelin in het hoofd van moordenaars. Wat ging er in hen om op het moment dat ze hun gruweldaad planden en pleegden? Wat was hun motief? Wat vertelde hun misdaad eigenlijk over henzelf? Bestaat dat, een typologie van een moordenaar? En wat is de rol van gerechtspsychiaters? Hoe kijken zij als wetenschappers naar moordenaars en gruweldaden? Wanneer steekt twijfel of emotie de kop op? Slaan ze de bal soms mis? Ze zijn vaak getuige van de donkerste, gewelddadigste symptomen van onze samenleving - welke invloed heeft dat op hun mensbeeld? Kunnen zij daaruit ook een diagnose van de tijdgeest stellen?

In Leuven worden op enkele dagen tijd twee mannen in hun woning door een inbreker neergeslagen: een boekenverzamelaar met een zwaar boek, een kunsthandelaar met een bronzen kunstwerk. Beide mannen bezwijken aan hun verwonding; telkens verdwijnt er iets waardevols. Hoofdinspecteur Thomas Berg ontdekt dat er in de twee gevallen een verwijzing naar een plaatselijke, folkloristische figuur werd achtergelaten die niets met de overvallen lijkt te maken te hebben. Hij is ervan overtuigd dat de inbraken gelinkt zijn, maar zijn team denkt daar anders over. En dan valt een derde slachtoffer, iemand die Berg kent, waardoor hij persoonlijk bij de zaak wordt betrokken en het emotioneel erg moeilijk krijgt. Tot overmaat van ramp treffen Berg en zijn team opnieuw een soortgelijke, mysterieuze verwijzing bij het lijk aan.

In de tuin van een oud Leuvenscollege vinden enkele spelende kinderen het naakte lichaam van een jonge vrouw die op een bijzonder wrede manier om het leven is gebracht. De dader heeft haar een bizar attribuut meegegeven, samen met een mysterieus zinnetje dat doet vermoeden dat hij het niet bij dit ene slachtoffer zal laten. Hoofdinspecteur Thomas Berg vraagt zich tevergeefs af waarom de moordenaar op zo'n gruwelijke manier te werk is gegaan en welkbelang enkele getallen hebben die tijdens het onderzoek steeds weer opduiken. De zaak wordt er nog onbegrijpelijker op wanneer blijkt dat de dader een foto van zijn slachtoffer naar een plaatselijke tv-zender heeft gestuurd. Enkele dagen later wordt Bergs ergste vrees werkelijkheid wanneer een tweede vrouw wordt gevonden. Ze is op dezelfde brutale manier vermoord en opnieuw is het lijk voorzien van een vreemd attribuut en een kort zinnetje. De druk om de moorden op telossen wordt voor Berg en zijn team nagenoeg onhoudbaar, zekerwanneer onder

De bladeren vallen van de bomen en in Londen waart een seriemoordenaar rond. In een winkelstraat in het noorden van de stad crasht een op hol geslagen auto, de man achter het stuur blijkt al een week eerder te zijn vermoord. Op Hampstead Heath brandt een vuurstapel, in de vlammen ligt het volgende slachtoffer. Het aantal doden neemt snel toe, maar het politieonderzoek loopt vast: het is duidelijk dat de dader een spel speelt. Voor deze onconventionele moordenaar dient elk lijk slechts als boodschap aan één vrouw. Psychoanalytica Frieda Klein is namelijk ondergedoken, en iemand is naar haar op zoek. Wanneer het duel tussen Frieda en haar aartsvijand Dean Reeve uiteindelijk zijn climax bereikt, kan slechts één van hen het overleven… Al acht jaar lang wordt Frieda Klein achtervolgd door Dean Reeve. In de literaire thriller De dag van de doden gaat ze voor het laatst de confrontatie met hem aan. De Frieda Klein-reeks van Nicci French is een van de bestverkochte thrillerseries van

Hermeneutiek is van oudsher de kunst van het uitleggen, maar interpreten en vertalers doen meer dan alleen woorden verhelderen. Wanneer hermeneutiek wordt opgevat als spreken namens de ander, blijkt de interpreet tevens de stem te zijn van hen die afwezig zijn of de taal van de toehoorders niet machtig zijn - of dit nu de goden, de doden of de sprakelozen zijn. Al vanaf Plato's dialogen, zo betoogt Gert-Jan van der Heiden, speelt het spreken namens de ander een belangwekkende rol in de filosofie. Tegenwoordig wint dit motief alleen maar aan belang. In gesprek met denkers als Heidegger, Derrida, Nancy en Agamben laat Van der Heiden zien dat het spreken namens de ander een nieuw en ongedacht licht werpt op typisch hermeneutische thema's als dialoog, vertaling en traditie. Ook toont hij aan dat dit spreken een grondmotief is in de hedendaagse wijsbegeerte. Gert-Jan van der Heiden doceert filosofie aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Hij publiceert vooral over hedendaagse Franse

Wim van Geffen (1920-2016), bekend misdaadjournalist, beschrijft in dit boek bizarre doden. Het zijn 295 totaal verschillende gevallen, maar voor alle geldt: de Dood was nooit een vriendschappelijke metgezel. De bizarre dood kent vele gestalten en gezichten. Ze vormt een speler op de meest verschillende podia: de eigen woning, het sportveld, feestdagen, zinsbegoocheling, ziekenhuizen, het verkeer, de misdaad, oorlogsherdenkingen, archeologische vondsten enzovoort. De bizarre dood hanteert bovendien een grote verscheidenheid in 'wapens': spijs en drank, een ordinaire twist, het mobieltje, elektriciteit, zelfs... dieren! Wim van Geffen (1920-2016) was misdaadjournalist avant la lettre. Of, zoals Peter R. de Vries hem noemde: pionier van de misdaadjournalistiek. Van Geffen, geboren Rotterdammer, bezocht de Academie van Beeldende Kunsten in de Maasstad, maakte een reeks boekomslagen, maar stortte zich na de Tweede Wereldoorlog in de journalistiek. Hij was jarenlang redacteur bij de