Er speelde nog nét geen draaiorgel

Met enige onderbrekingen - een jeugd te Haarlem, en verblijven te Moskou, Berlijn, Den Haag en Washington - vertoeft Sylvia Witteman al haar leven lang te Amsterdam. Een belangrijk deel van de tijd banjert ze over straat en tekent ze op wat ze ziet: een poedersuikerdebat bij de oliebollenkraam; het horecaleed van twee argeloze chique oude Franse meisjes die denken dat je in Amsterdam zomaar iets kunt bestellen op een terras; en de doorlopende theatervoorstelling die het openbaar vervoer is, vol verdwaalde toeristen op zoek naar een plein (is het Leidseplein wel een plein?), en goedgebekte locals. Dit alles gelardeerd met de mooiste beschrijvingen van weersomstandigheden ('Het was een mooie, gouden nazomerdag, zo'n dag waarop je uit louter onverhoedse levensvreugd bloemen koopt terwijl je thuis nog bloemen hebt stáán') en hedendaagse architectuur ('Van buiten is het nieuwe Stedelijk Museum een monsterlijk stuk Gamma-sanitair, maar, zoals dat ook voor mensen schijnt te gelden: de ware

Naast haar Volkskrant-stukjes, die al jaren trouw in de herfst gebundeld worden, schrijft Sylvia Witteman reeds tien jaar columns voor Libelle. In 'Klein huiselijk leed' deelt Witteman behartenswaardige adviezen uit als: 'Neem nooit een kat met lang haar. Echt niet. Ook niet wanneer hij/zij gratis is, zoals indertijd onze Lola.' Ze deelt bespiegelingen over interieurinrichting, waarbij de term 'bohemian chic' een goed inzetbare mantel der liefde lijkt voor schoorsteenmantels vol rommel, souvenirs van reizen, een opgezette fret in gevecht met een slang, en een goudkleurig bord met daarop de fraaie spreuk 'De schoonste naam op 't wereldrond/Het schoonste woord uit menschen mond/Is Moeder'.Er zijn drie kinderen met eeuwig weerwoord, en, naarmate diezelfde kinderen steeds uithuiziger worden, de intiemere band met spullen. Zo is er sprake van broodrooster-overspel, rouw om de dood van een pepermolen en gesprekken met huisraad. 'Zoek ik een vervanging voor het drukke gezinsleven dat in wat k…

'Mieke Kerkhof is de Simon Carmiggelt van de medische wereld.' Brigitte Kaandorp, cabaretier 'O, je bent gynaecoloog, da's een vrolijk vak!', horen gynaecologen dikwijls. Toch is dit beroep veel meer dan het assisteren bij blijde gebeurtenissen. En dat moet niet onopgemerkt blijven, vindt Mieke Kerkhof. Vanaf 2013 schrijft zij columns in het NTOG, Nederlands Tijdschrift voor Obstetrie en Gynaecologie. Veel van wat in haar dagelijkse praktijk passeert, schrijft ze op en plaatst zij in interessante contexten. Diverse aspecten van het leven komen voorbij, gelardeerd met de juiste dosis humor en aangevuld met gemijmer. Op zoek naar de zin van het leven? Dit lichtvoetige en vrolijkstemmende boek helpt u verder. Met een voorwoord van Sylvia Witteman.

Naast haar Volkskrant-stukjes, die al jaren trouw in de herfst gebundeld worden, schrijft Sylvia Witteman reeds tien jaar columns voor Libelle. Een gulle selectie verschijnt nu voor het eerst in boekvorm. In Klein huiselijk leed deelt Witteman behartenswaardige adviezen uit als: 'Neem nooit een kat met lang haar. Echt niet. Ook niet wanneer hij/zij gratis is, zoals indertijd onze Lola.' Ze deelt bespiegelingen over interieurinrichting, waarbij de term 'bohemanian chic' een goed inzetbare mantel der liefde lijkt voor schoorsteenmantels vol rommel, souvenirs van reizen, een opgezette fret in gevecht met een slang, en een goudkleurig bord met daarop de fraaie spreuk 'De schoonste naam op 't wereldrond/Het schoonste woord uit menschen mond/Is Moeder'.Er zijn drie kinderen met eeuwig weerwoord, en, naarmate diezelfde kinderen steeds uithuiziger worden, de intiemere band met spullen. Zo is er sprake van broodrooster-overspel, rouw om de dood van een pepermolen en gesprekken met huisraad. 'Zo…

Naast haar Volkskrant-stukjes, die al jaren trouw in de herfst gebundeld worden, schrijft Sylvia Witteman reeds tien jaar columns voor Libelle. Een gulle selectie verschijnt nu voor het eerst in boekvorm. In Klein huiselijk leed deelt Witteman behartenswaardige adviezen uit als: 'Neem nooit een kat met lang haar. Echt niet. Ook niet wanneer hij/zij gratis is, zoals indertijd onze Lola.' Ze deelt bespiegelingen over interieurinrichting, waarbij de term 'bohemanian chic' een goed inzetbare mantel der liefde lijkt voor schoorsteenmantels vol rommel, souvenirs van reizen, een opgezette fret in gevecht met een slang, en een goudkleurig bord met daarop de fraaie spreuk 'De schoonste naam op 't wereldrond/Het schoonste woord uit menschen mond/Is Moeder'.Er zijn drie kinderen met eeuwig weerwoord, en, naarmate diezelfde kinderen steeds uithuiziger worden, de intiemere band met spullen. Zo is er sprake van broodrooster-overspel, rouw om de dood van een pepermolen en gesprekken met huisraad. 'Zo…

Naast haar Volkskrant-stukjes, die al jaren trouw in de herfst gebundeld worden, schrijft Sylvia Witteman reeds tien jaar columns voor Libelle. Een gulle selectie verschijnt nu voor het eerst in boekvorm. In Klein huiselijk leed deelt Witteman behartenswaardige adviezen uit als: 'Neem nooit een kat met lang haar. Echt niet. Ook niet wanneer hij/zij gratis is, zoals indertijd onze Lola.' Ze deelt bespiegelingen over interieurinrichting, waarbij de term 'bohemanian chic' een goed inzetbare mantel der liefde lijkt voor schoorsteenmantels vol rommel, souvenirs van reizen, een opgezette fret in gevecht met een slang, en een goudkleurig bord met daarop de fraaie spreuk 'De schoonste naam op 't wereldrond/Het schoonste woord uit menschen mond/Is Moeder'. Er zijn drie kinderen met eeuwig weerwoord, en, naarmate diezelfde kinderen steeds uithuiziger worden, de intiemere band met spullen. Zo is er sprake van broodrooster-overspel, rouw om de dood van een pepermolen en gesprekken met huisraad.

Een lange, hete winter brengt na een jaar afwezigheid weer een onweerstaanbare verzameling van Sylvia Wittemans scherpzinnige columns uit de Volkskrant. Vol humor neemt Witteman de lezer mee langs de absurditeiten en wonderlijke momenten van het dagelijkse leven. Of ze nu stilstaat bij het verband tussen schamele bosjes bloemen en het Britse koningshuis, wat ijsberen zouden vinden van papieren rietjes, of waarom achtjarigen de sterkste onderhandelaars zijn: elke column is een onverwacht feest der herkenning. Met haar gebruikelijke flair en relativeringsvermogen weet Witteman van elke alledaagse gebeurtenis een klein avontuur te maken. Deze bundel is onmisbaar voor iedereen die het leven door een komische bril wil bekijken en behoefte heeft aan een flinke dosis relativeringsvermogen.

Een lange, hete winter brengt na een jaar afwezigheid weer een onweerstaanbare verzameling van Sylvia Wittemans scherpzinnige columns uit de Volkskrant. Vol humor neemt Witteman de lezer mee langs de absurditeiten en wonderlijke momenten van het dagelijkse leven. Of ze nu stilstaat bij het verband tussen schamele bosjes bloemen en het Britse koningshuis, wat ijsberen zouden vinden van papieren rietjes, of waarom achtjarigen de sterkste onderhandelaars zijn: elke column is een onverwacht feest der herkenning. Met haar gebruikelijke flair en relativeringsvermogen weet Witteman van elke alledaagse gebeurtenis een klein avontuur te maken. Deze bundel is onmisbaar voor iedereen die het leven door een komische bril wil bekijken en behoefte heeft aan een flinke dosis relativeringsvermogen.

Wat er speelt in het Concertgebouworkest geeft aan de hand van korte columns en geestige cartoons een uniek kijkje achter de schermen van een van de beste symfonieorkesten ter wereld. Vanzelfsprekend is het ook daar niet alleen maar 'glamour en glorie' wat er speelt. Hoe is bijvoorbeeld de relatie tussen de dirigent en de orkestleden? Waar lopen de musici tegenaan tijdens de voorbereidingen en wat gebeurt er als je met honderd eigenwijze collega's op tournee gaat? Puttend uit haar lange ervaring als violiste in het Concertgebouworkest heeft Anna de Vey Mestdagh in de loop der jaren over al deze onderwerpen een groot aantal anekdotische columns geschreven. Speciaal voor deze bundel met een selectie van de columns heeft Theo van den Boogaard een aantal originele cartoons getekend. Anna de Vey Mestdagh (1965) studeerde viool aan het Conservatorium van Amsterdam bij Bouw Lemkes en Ilya Grubert. Sinds 1992 maakt zij deel uit van het Koninklijk Concertgebouworkest. Daarnaast schrijft ze