Een wereld van verloren dingen

Luuk Gruwez (1953) is een van de belangrijkste dichters van zijn generatie. Hij debuteerde als neoromanticus in de jaren zeventig, en groeide uit tot de meest meedogende portrettist van de Vlaamse poëzie. Deze auteur van nu al klassieke gedichten zoals 'Sourdine' (dat als poster menige puberkamer sierde), 'Alida' of 'Moeders' kreeg bijzonder veel prijzen en mag steeds op heel wat kritische aandacht rekenen. Naar aanleiding van zijn zeventigste verjaardag en zijn vijftigjarig schrijverschap verschijnt dit boek waarin Gruwez' oeuvre ten behoeve van een belangstellend publiek wordt geduid. Dit Gruwez handboek wil dienst doen als inleiding en naslagwerk: het is een gids bij en door het werk van deze bijzondere schrijver. Met bijdragen van Dirk De Geest, Georges Wildemeersch, Stefaan Evenepoel, Carl De Strycker, Alexander Van de Sijpe, Herman Leenders, Matthieu Sergier, Geertjan de Vugt, Patrick Peeters, Johan Reijmerink, Yvan De Maesschalck, Paul Demets, Jooris Van Hulle, Patrick

VOOR DE VERRE PRINSES De titel van deze bundel brieven over en rondom gedichten is een citaat van de meest romantische Nederlandse dichter J. Slauerhoff (1898-1936). Niet minder romantisch is de dichter Chrétien Breukers (1965). In briefvorm schrijft hij over gedichten van onder anderen Gerrit Achterberg, H.H. ter Balkt, Anneke Brassinga, Frans Brudé, Herman de Coninck, Hans Faverey, Luuk Gruwez, Lucebert, Paul van Ostaijen en Vestdijk. De brieven vormen een geheel en hebben een samenhang, omdat ze gericht zijn aan een geliefde die onbereikbaar is, of dreigt te worden: een belangrijk thema van Slauerhoff. De brieven, die binnen veertien dagen in een opwelling van verliefdheid en een uitbarsting van poëtisch leesgenot geschreven zijn, geven aan de gedichten de brugfunctie van emotie en bedwelming naar bezinning en heroriëntatie op het leven. Dat is niet het minste effect van poëzie op lezers. Omgekeerd is de bloemlezing van gedichten te beschouwen als de moeder van het brievenboek. Na

Op een podium geeft Ingmar Heytze zijn poëzie altijd extra glans. Hij draagt zijn gedichten niet alleen geweldig voor, maar vertelt er ook ter inleiding of uitleiding van alles bij. Heytze houdt zich daarbij ver van interpretatie van zijn eigen werk, dat is aan de lezer of luisteraar zelf, wat niet wegneemt dat hij in deze toelichtingen veel van zijn poëzieopvattingen en werkwijze prijsgeeft. In De honderd van Heytze brengt Heytze de favoriete gedichten bijeen uit zijn eigen, rijke oeuvre, voorzien van kleine, persoonlijke essays waarin hij toont niet alleen dichter te zijn, maar ook columnist, denker, lezer en grapjas. Heytze nodigt je uit in zijn universum als schrijver: van herinneringen aan een kortstondige loopbaan als management trainee tot anekdotes over memorabele optredens, het schrijven van zijn bekendste gedichten of bijzondere ontmoetingen met andere dichters en zijn lezers.

In 'De pijn van de wind' beziet de wind de loop van het leven in gedichten. Van de vroedvrouw die de vrijheid herkent in het kind, tot de schepen in de havens die ooit naar het Oosten voeren en verderf brachten. Over de heimwee van de moeder, en de dichter die verliefd wordt op een koe. Over pepers die samen een koor vormen met de groenten en de knoflook, met boven de wok de ogen van moeder die haar zoon een levensles geeft. In de gedichten klinkt duidelijk de unieke stem van Charles Goudsmit. Van de warmte, geuren en kleuren van het Oosten, tot de sneeuw op het land in het Westen. Het zijn gedichten over het heden, het verleden en de wereld waarin de dichter leeft. "'De pijn van de wind' is een bijzonder werk, waarin het verleden en het heden voortdurend met elkaar in dialoog zijn. De mooie en rake beelden maken de vreugde en het verlies van ballingschap schrijnend voelbaar. Dit werk is een verrijking van de Afro-Aziatische literatuur en erfenis." - Vamba Sherif (schrijver, essayist,

Greep naar de maan is het poëziedebuut van Harm Stapert, die vorig jaar al de verrassende verhalenbundel Scherven hebben geluk uitbracht bij Palmslag. Greep naar de maan omvat licht spottende gedichten over Stad en Ommeland en over de dichter zelf; ondeugende en verdrietige liefdeslyriek, rake observaties en snedige versregels over hoe wij omgaan met de aarde, met het leven op aarde en met onszelf. Schrijver en dichter Harm Stapert, Waterman, kwam in 1953 ter wereld tijdens de watersnoodramp in Zeeland. Fries van geboorte, woonachtig in de stad Groningen. Combineert zijn werk als leraar op een school voor praktijkonderwijs (PRO) met het bezorgen van post. Schrijft van jongs af aan gedichten en verhalen, die eerder in Nederlandse en Vlaamse tijdschriften en bloemlezingen verschenen.

Na een roerige jeugd weet Char het zeker, zijn roeping is dichter. Hij raakt bevriend met de dichter Paul Éluard en de nog jonge Pablo Picasso en sluit zich aan bij de surrealisten. Geleidelijk maakt hij zich daar ook weer van los. Na de oorlog pakt hij zijn literaire activiteiten weer op, met een stroom aan publicaties als resultaat, meest gedichten maar ook toneel en een hoorspel. Zijn bekendheid groeit. Albert Camus, Georges Braque en Nicolas de Staël behoren tot zijn vrienden. Pierre Boulez zet gedichten van hem op muziek. Kandinsky, Miró, Picasso, Matisse, Braque en Giacometti illustreren werk van Char. In 1983 wordt zijn oeuvre opgenomen in de Pléiadereeks. In 1988 overlijdt hij in Parijs en wordt in L'Isle-sur-la-Sorgue begraven. Een jaar voor zijn dood werd de Franse dichter René Char (1907-1988) gevraagd een keuze uit zijn gedichten voor te lezen. Een selectie uit die keuze wordt hier als bloemlezing aangeboden. De gedichten, afgedrukt zowel in het Frans als het Nederlands,

De poëziebundel 'Engel in wolken gehuld' van de vooraanstaande Servische dichter Vera Srbinovic werd vertaald door Theo Monkhorst op basis van de in 2008 in het Engels verschenen uitgave en in samenwerking met de Nederlands sprekende dichter zelf. Het betreft hier dus een geautoriseerde vertaling in het Nederlands. Enkele citaten over het werk van Vera Srbinovic: 'Vera Srbinovic heeft gedurende decennia gedichten geschreven die haar uniek maken onder moderne Europese dichters'. (Introductie door dr. Drashko Redjep, vooraanstaand Servisch schrijver en criticus.) 'Haar gedichten zijn Poesjkinesque, warm en teder.' (Politica, Servisch Dagblad). 'Vera Srbinovic roept de herinnering op aan oude beschavingen, in haar eigen stijl met een zeer passende poëtische verbeelding.' (Dragomir Brajkovic, Servisch dichter).

Manja Croiset is op late leeftijd gaan publiceren. Binnen twee jaar tijd is dit het vijfde boek dat van haar verschijnt. Haar boeken zijn heel positief ontvangen. Haar rauwe stijl, haar originele benadering en haar brede blikveld maken diepe indruk. In januari was zij dichter van de maand op www.leestafel.info. Haar werk wordt vaak onder de poëzie geschaard, maar dat doet het geen recht. Zij heeft een aspecifieke manier gevonden voor een lange levensbeschrijving. Je zou haar werk lyrisch proza of een roman in dichtvorm kunnen noemen. Croisade van een Croiset is een verzamelbundel, bestaand uit nieuwe gedichten, aangevuld met het korte verhaal Maria was echt maagd,nieuwere woordspelingen, wat Engelse tekstjes plus wat nagekomen kinderherinneringen. In het eerder verschenen Mijn leven achter onzichtbare tralies zijn haar kinderherinneringen gebundeld. Het boek Dissonante symfonie bestaat uit verzamelde gedichten met ook daarin opgenomen een blok woordspelingen. Binnenkort verschijnt Een

Van 9 september 1987 tot 14 september 1988 verscheen de reeks `Dichterbij in het Vlaamse weekblad Knack. Bijna elke week vertaalde, bewerkte, becommentarieerde én illustreerde Hugo Claus een gedicht. De gekozen gedichten zijn verheven en schaamteloos banaal, schmierend en bevlogen. Iedere dichter voorzag hij van even beknopte als toepasselijke biografieën: John Keats, William Shakespeare, Henri Lavedan, Allen Ginsberg, Pier Paolo Pasolini, Su Tung-P O, Richard Wilbur (`professor en gevaarlijk tennisser ), Guillaume Apollinaire en Rainer Maria Rilke. Maar ook Napoleon Bonaparte ontbreekt niet: `Frans schrijver die nogal beïnvloed werd door de filozofie van Jean-Jacques Rousseau. De typering van Charles Simics poëzie, die `het sakrale en profane tracht te verenigen , geldt evengoed voor Claus eigen oeuvre. Deze prachtige en rijke verzameling van vijfenveertig gedichten is niet alleen een intieme kennismaking met de wereldpoëzie, maar tevens een zelfportret van deze grootse Europese

Het Portugese woord pessoa komt van het Latijnse persona, dat zowel 'mens' als 'masker' betekent. Precies daar moeten we Fernando Pessoa plaatsen, in de wereld van schijn, vermomming, spel, fictie. Hij vergelijkt zichzelf met een podium waarop allerlei acteurs rondlopen. Zijn bekendste heteroniemen zijn Bernardo Soares (schrijver van het Boek der rusteloosheid) en de dichters Alberto Caeiro, Ricardo Reis en Álvaro de Campos. Pessoa heeft echter ook onder zijn eigen naam gedichten geschreven. Van dat orthonieme werk zag maar weinig het licht tijdens zijn leven. Pas lang na zijn dood werden alle losse orthonieme gedichten bijeengebracht in drie delen van elk ruim vijfhonderd bladzijden.