De tijd zal het leren

Het eerste deel in de Clifton-kronieken, een ambitieuze nieuwe serie die het verhaal vertelt van twee families en vele generaties. 'Ik kreeg te horen dat mijn vader was gesneuveld in de oorlog.' Zo begint in 1920 het epische levensverhaal van Harry Clifton. Harry, de zoon van een havenarbeider in Bristol, heeft zijn vader nooit gekend. De verwachting is dat ook Harry een toekomst op de werf wacht, maar dankzij een opmerkelijke gave wordt hij toegelaten tot een exclusieve jongensschool, waardoor zijn leven onomkeerbaar verandert. Als Harry een volwassen man is, komt hij er eindelijk achter hoe zijn vader echt aan zijn einde kwam. De verschrikkelijke waarheid leidt Harry naar een volgende vraag: was Arthur Clifton eigenlijk wel zijn vader? Is hij het kind van een arme havenwerker, of is hij de oudste zoon van de erfgenaam van een scheepsimperium?

Harry Clift on, de zoon van een havenarbeider in Bristol, heeft zijn vader nooit gekend. De verwachting is dat ook Harry een toekomst op de werf tegemoet gaat, maar dankzij een opmerkelijke gave wordt hij toegelaten tot een exclusieve jongensschool, waardoor zijn leven onomkeerbaar verandert. Als Harry een volwassen man is, komt hij er eindelijk achter hoe zijn vader echt aan zijn einde kwam. De verschrikkelijke waarheid leidt Harry naar een volgende vraag: was Arthur Clift on eigenlijk wel zijn vader? Is hij het kind van een arme havenwerker, of is hij de oudste zoon van de erfgenaam van een scheepsimperium?

Mijn zus Ajra was niet alleen als moeder, zus en vrouw een groot mens, ook als spirituele lerares, schrijfster en geweldige natuurgenezeres was zij onvervangbaar. Zij heeft haar hele leven gewijd aan genezen op vele vlakken. Een zware ziekte heeft haar, van ons standpunt uit, veel te vroeg uit het leven getrokken. Voor heel onze familie was het een troost te weten dat zij als hoogontwikkelde ziel ons allen in deze belangrijke tijd vanuit 'de andere kant' kan bijstaan. Sinds haar overgang in 2011 heb ik haar aanwezigheid gevoeld, soms intensief, soms minder actief. Ik heb een constante verbinding met haar onderhouden, hoewel ik niet wist hoe ik dit contact nog kon verdiepen. In de late herfst van 2011 heeft mijn vader, Marko Pogačnik, bij het opruimen vele nog niet gepubliceerde berichten, notities en aantekeningen van Ajra gevonden. Dat waren teksten die zij als boodschappen van haar geestelijke leiding ontvangen had, als voorbereiding voor haar seminars, als antwoorden op gestelde

Mijn verhaal Kort nadat ik op een ochtend wakker werd met een geluid in mijn oor dat ik niet herkende, kreeg ik te horen dat ik ermee 'moest leren leven'. Dat maakte me angstig, wanhopig - 'dit wil en kan ik niet' - en ook boos en vastberaden - 'het kan niet zo zijn dat tinnitus iets is waarvan we niet weten waar die vandaan komt en waaraan we niets kunnen doen'. Dat was de start van mijn zoektocht voordat ik uiteindelijk begreep hoe ik grip kon krijgen op de tinnitus. In Duitsland heb ik infuustherapie gevolgd door een boosterkuur corticosteroïden te laten toedienen die beter bij een paard pasten dan bij een mens. Ik heb oneindig veel supplementen ingenomen in hoge doseringen zoals vitamines en oosterse kruiden. Ik sliep langere tijd in de logeerkamer omdat ik een geluidsgenerator had aangeschaft waar spookachtige geluiden uitkwamen waardoor ik beter sliep, maar mijn man niet. Ik heb mijn huisarts gesmeekt om slaaptabletten die ik niet kreeg. Ik ben naar paragnosten geweest die met

'Als kind werd ik regelmatig wakker van zijn geschreeuw, ik wilde zien wat er aan de hand was, stapte uit bed, trok mijn pyjamajasje recht en sloop stilletjes mijn kamer uit. Vanaf de overloop, door de openstaande slaapkamerdeur kon ik hem zien. Hij zat op de rand van het bed. De haren verward. Hij staarde met een verwilderde blik voor zich uit. Mijn moeder gaf hem een glaasje water en zei dat hij had gedroomd.' Scenarioschrijver Sjaak Vlaming (1954) ging op zoek naar het verleden van zijn vader, die als militair was uitgezonden naar Korea. Hij verdiepte zich in de politieke en militaire situatie, voerde vele gesprekken met mensen die zijn vader hebben gekend en had interviews met andere Korea-veteranen. Zo heeft hij nauwgezet kunnen reconstrueren wat zich tijdens de oorlog afspeelde en ontdekte welke verschrikkingen zijn vader er had meegemaakt. Jaap Vlaming vertrok op 31 maart 1951 ongetraind en onervaren naar een onbekend gebied als soldaat in het 1ste Aanvullings Detachement. Was

'Mijn man overleed op 39-jarige leeftijd aan een hartaanval en liet mij achter met drie kleine kinderen onder de vijf jaar. Veel tijd om mijn verdriet te verwerken kreeg ik niet, want anderhalf jaar later overleed mijn jongste zoontje, drie jaar oud, door verdrinking. Het was alsof iemand mij hardhandig terugduwde in die diepe put, waaruit ik nog maar net omhoog was geklommen. Nu leek die put nog dieper en donkerder geworden. Toch is het me gelukt eruit te komen en ik heb een nieuwe liefde in mijn leven gevonden, die mijn kinderen als hun vader beschouwden. We zijn getrouwd, maar nog geen twee jaar later overleed ook hij aan een hartaanval.' Dit is het verhaal van Mirella. Toeval? Het lot? Domme pech? Het kan iedereen overkomen. De vraag is hoe je ermee omgaat. Waar haal je de kracht vandaan als alle zekerheden onder je weggeslagen worden? Wat houdt je op de been en wat maakt het leven de moeite waard? Het was zo stil in mij is aan de ene kant een biografie en aan de andere kant een

'Christiaan Hesen (1853-1947) leefde als kluizenaar aan de oostrand van de Peel. De lokale bevolking van het peeldorpje America noemde hem Rowwen Hèze. Rowwen is het dialect voor ruwe en Hèze duidt op zijn achternaam. In 1985 nam ik als bassist samen met de andere muzikanten het initiatief een band op te richten die zich vernoemde naar deze als onguur bekendstaande zonderling. Toen ik mijn vader op de hoogte bracht over onze gekozen bandnaam vertelde hij uiterst verbaasd dat hij Rowwen Hèze als kind had ontmoet. Dat is nogal opmerkelijk want buiten het feit dat ik, noch mijn vader ooit in het dorp America woonde, moet deze ontmoeting mijn vader dermate geraakt hebben dat hij zich die herinnerde. Dit zette me in 2011, twintig jaar na hetoverlijden van mijn vader, aan om op zoek te gaan naar de reden waarom hij 60 jaar na dato zo onder de indruk was van die ontmoeting. En toen ik op zolder een Maria-icoon vond waarop elf 'geleidingen' staan, kreeg ik het leven van Rowwen Hèze aangereikt

Ik ben de derde generatie Indo in Nederland. Door de gebeurtenissen die mijn ouders hebben doorgemaakt, ben ik gevormd. Ik heb leren leven in Nederland, in mijn achterhoofd wetende dat mijn roots ergens anders liggen, in een land dat niet meer bestaat. Mijn leven lang ben ik mensen al aan het vertellen hoe het komt dat ik niet Indonesisch ben, maar Indisch, en dat dat heel iets anders is. Ik wist dat vroeger ook niet. Het was niet belangrijk. Belangrijk was dat wij hardwerkende, aardige personen werden, die het konden redden in het leven, en in Nederland. In dit boek vertelt Yvonne het verhaal van haar familie. Toen ze negen was kreeg ze tot haar verbijstering te horen, dat haar opa niet haar echte opa was. Lang geleden, in het verre thuisland van haar moeder, had haar oma een andere man gehad, bij wie ze twee kinderen had gekregen. Door een samenloop van omstandigheden dachten de geliefden van elkaar, dat de ander overleden was. In dit prachtige verhaal vertelt Yvonne over de grote

Ik had nog nooit een overledene gezien, laat staan er een aangeraakt. Achtentwintig jaar was ik, toen ik uitvaartverzorger werd. Ik wilde van betekenis zijn in de levens van anderen en kon geen mooiere manier bedenken dan deze. Dit vak was mijn bestemming, dat wist ik zeker. En dat was het ook, heel lang. Bijna tien jaar ben ik uitvaartverzorger geweest. De vele ontroerende en soms aangrijpende dingen die ik meemaakte, lieten mij op een heel andere manier kijken naar mijn leven. De gebeurtenissen werden lessen die mij richting gaven en hielpen vele dingen te relativeren. In dit boekzijn 52 van mijn ervaringen gebundeld: een kijkje in mijn werk en de waardevolle lessen die ik leerde. Wanneer je dit leest, ben ik geen uitvaartverzorger meer. Ik ontdekte een verlangen dat nog sterker bleek dan al het moois dat ik al deed. Dit is het verhaal van hoe ik leerde luisteren naar mijn hart. --- Linda Blij (1983, Breda) is dé Tolk van Hartzaken. Als schrijver, sneldichter en ceremoniespreker

'De formidabele roman van Alice Winn is rijk aan uitgesproken filmische oorlogsscènes, maar het eigenlijke onderwerp is de mens - in al zijn facetten.' de Volkskrant'Mooi liefdesverhaal over twee jongens die in een ongelofelijk tragische oorlog belanden. Ondanks alle verschrikkingen bleef ik doorlezen.' Rik van de WestelakenEen internationaal topdebuut: Door het grote vuur is het adembenemende verhaal van een verboden liefde tussen twee jonge officieren tijdens de Eerste WereldoorlogDe gehavende skeletten van bomen staken spits af tegen het heldere sterrenlicht in Niemandsland. Van tijd tot tijd liet de hemel een glimp van ongewone schoonheid zien. De mannen schreven erover in hun brieven aan het thuisfront, ze beschreven de zonsondergang heel gedetailleerd, alsof er aan het oorlogsfront alleen maar karmozijnrode wolken en gouden lichtstralen met sterrenstof te zien waren.Het is 1914, en de oorlog in Europa zal de levens eisen van duizenden jonge mannen aan beide kanten van de strijd. …