De school voor goede moeders

Kom nu wél aan jezelf toe en creëer rust Het moederschap is mooi, maar brengt ook de nodige uitdagingen met zich mee. Zoals eindeloze to-dolijstjes, weinig slaap, en het gevoel nauwelijks tijd voor jezelf over te houden. Veel moeders kennen 'me-time' of 'selfcare' alleen van mooie socialemedia-accounts die ze vlak voor het naar bed gaan op Instagram zien. Gelukkig is er het wetenschappelijk onderbouwde concept van Het 6 minuten dagboek voor moeders: verminder je stress, ban negatieve gedachten uit en ontwikkel meer veerkracht - in slechts een paar minuten per dag. Je komt toe aan jezelf en je vergroot daarmee je geluksgevoel. Anders dan de reguliere 6 minuten dagboeken is dit journal toegespitst op het dagelijkse gezinsleven en alles wat daar voor moeders bij komt kijken. Inclusief beproefde tips van moeders in verschillende levenssituaties is dit dagboek een prachtige aanvulling op deze succesvolle journalserie. * Op basis van het vertrouwde, wetenschappelijk onderbouwde en zeer

Een intieme en openhartige kijk op het opvoeden van kinderen van kleur in Nederland Rowan Blijd, Sanae Chakrouni, Ernestine Comvalius, Marisella de Cuba, Nathalie Emanuels, Hoda Hamdaoui, Mona Hegazy, Chee-Han Kartosen-Wong, Diana Khayyata, Fatima Lamkharrat, Patty Rudge, Brenda Suitela en Tsega Worku Alle boeken van de wereld kunnen je niet voorbereiden op het moederschap. Moederschap is intens, meedogenloos en boeiend, in alle betekenissen van het woord. Met vallen, opstaan en veel tranen sla je je als moeder door elke dag heen. Moederschap is liefde, moederschap is verlies, moederschap is slapeloze nachten, moederschap is zorgen en nog veel meer. In 'De goede mama: 13 visies van moeders van kleur' vertellen moeders uit heel Nederland over hun strijd, ervaringen, verliezen, hoogte- en pijnpunten bij het opvoeden van kinderen van kleur in Nederland. Een kennismaking met verschillende werelden waarin we gastvrij worden ontvangen. Samensteller Naima El Maslouhi studeerde journalistiek

In Moeders gaat Herman van Veen terug naar de plek waar hij werd geboren: de Kievitdwarsstraat in Utrecht. Hij schrijft over zijn moeder, zijn grootmoeders en over zijn dochter die moeder werd. Over zijn eerste viooljuf, met wie hij er een moeder bij kreeg, en zijn reservemoeders tante Femmie en tante Klaasje. Een hartverwarmende ode aan waar we vandaan komen, hoe dat ons vormt en waar we mee verbonden blijven. Ze vragen of wij wel gegeten hebben, of onze jassen warm genoeg zijn, hebben kusjes voor op zere plekjes. Weten hoe je vlekken uit een blouse krijgt, en je kralen aan een draadje rijgt. Ze weten waar de sla goedkoper is, en wat er goed is aan een kerk, en wat mis. Ze zitten aan je bed als je de bof hebt, zeggen: 'Schat, je vader had dat ook.' Voor hen word je nooit ouder dan een jaar of elf, ze houden meer van jou dan van zichzelf. Zeggen: 'Let maar op mijn woorden, je zult nog aan me denken als ik er niet meer ben.' Moeders.

Kunstenaar Ron Glasbeek (1952) tekende veertien levensgrote houtskoolportretten van moeders en dochters. De vrouwen zijn afgebeeld als Kariatiden: vrouwenbeelden die gebruikt worden als pilaren, zoals vrouwen die het dak van de Griekse tempel Erechtheion dragen. De moeders en dochters zijn getekend op handgeschept bamboepapier. Ze dragen allemaal een tuniek en een mand waarin zij hun geestelijke bagage vervoeren. De een heeft in de loop van haar leven de vanuit haar jeugd zware mand deels geleegd; de ander is licht begonnen, maar heeft - bedoeld of onbedoeld - de nodige vracht in haar mand geladen. Journaliste Anita Pepping interviewde de vrouwen over hun moeder-dochterband en de keuzes die zij maakten in hun levens. De verhalen en afbeeldingen vormen samen het boek Moeders & Dochters.

Na de dood van mijn moeder begon mijn uitgever, tegenwoordig uitgever in ruste, Vic van de Reijt in de garage van mijn moeder, die zij nooit als garage heeft gebruikt, te grazen in mijn archieven. Hij vond verhalen waarvan ik het bestaan was vergeten, verhalen die ik me nog maar half kon herinneren, teksten ooit uitgegeven door Jan Ritsema, eveneens uitgever in ruste. Aan de eettafel in mijn moeders huis las en ordende Van de Reijt de teksten. Van hetzelfde verhaal bestonden soms zeven versies; de schrijver heeft een maniakale kant. De keuze in deze bundel is gemaakt door Van de Reijt, de verantwoordelijkheid ligt bij mij. Je zou kunnen zeggen: mijn teksten zijn wat er over is van mijn verleden. Deze teksten zijn wat er over is van dat verleden tot en met 2 mei 1994, toen dat verleden nogal veranderde door de uitgave van mijn debuutroman Blauwe maandagen. Arnon Grunberg Zelden zal een debuutroman zozeer zijn ingeslagen als Arnon Grunbergs Blauwe maandagen in de meimaand van 1994.

'Mijn moeders hoop' is het eerste deel van Francine Rivers' tweedelige familiesaga 'Marta's erfenis', over de gecompliceerde relaties tussen moeders en dochters van verschillende generaties. Aan het begin van de twintigste eeuw verlaat Marta Schneider haar ouderlijk huis in Zwitserland. Ze is vastbesloten haar onrechtvaardige vader, haar lieve maar zwakke moeder, en de beperkingen die vrouwen in die tijd krijgen opgelegd, te ontvluchten. Haar zoektocht naar een eigen bestaan leidt haar door heel Europa en brengt haar uiteindelijk in Canada. Als de wereld in de greep is van de oorlog, staat Marta voor de moeilijkste keuze van haar leven: vasthouden aan alles waar ze zo hard voor heeft gevochten, of de man volgen die haar hart heeft veroverd? De serie 'Marta's erfenis' is een aangrijpend portret van moeders en dochters, en de patronen die zij doorgeven. Het tweede deel is 'Mijn dochters droom'.

'De moeders van Mahipar' verhaalt over een meerdere generaties omspannende, bewogen familiegeschiedenis, die zich deels afspeelt in Afghanistan. Bovenal is deze roman een ode aan de sterke vrouw.

Twee vrouwen verenigd door de gruwel. Twee krachtige stemmen over schaamte en pijn. Op het eerste gezicht hebben ze weinig gemeen, Sophie Pirson en Fatima Ezzarhouni. De eerste heeft een dochter die zwaargewond raakte bij de aanslagen van 22 maart 2016 in metrostation Maalbeek, de tweede een zoon die zich bij IS aansloot en vanuit Syrië met aanslagen dreigde. Op een dag ontmoeten ze elkaar op een bijeenkomst die families van geradicaliseerde jongeren rond de tafel brengt met slachtoffers van de aanslagen. Het begin van een onmogelijk geachte vriendschap. 'Wanneer je beseft wat ik in die donkere uren heb doorgemaakt, Fatima, laat je je tranen de vrije loop. Ze vermengen zich met die van mij. Alle moeders wenen dezelfde tranen, zeg je.' De tranen zijn niet het einde. Ze zijn het begin van een zoektocht naar wat het is, mens te zijn en lief te hebben. Twee moeders die samen wenen. Twee moeders die samen uit de begrenzing van verdriet en onmacht breken. Twee moeders die tonen dat je, ook

Vrouwen moeten werken alsof ze geen kinderen hebben en hun kinderen verzorgen alsof ze geen werk hebben. Terwijl we er in Nederland zo trots op zijn dat vrouwen gelijke rechten hebben, valt dat in de praktijk nog vies tegen. Fulltime werkende vrouwen zouden geen geschikte moeders zijn, maar parttime werkende moeders krijgen al snel woorden als lui en verwend naar hun hoofd. Alleenstaande moeders trekken ondertussen aan het kortste eind: zij leven dikwijls in armoede en hebben niet de 'keuzes' waar het feminisme zo vaak de mond van vol heeft. Want ja, niet alleen mannen en neoliberale politici hebben bijgedragen aan de onderwaardering van zorgtaken, maar ook feministen. Anja Meulenbelt pleit voor een hernieuwde waardering voor moederschap en een maatschappij waarin zorg de ruimte krijgt die ze verdient. 'Dit boek is voor Sander Schimmelpenninck en iedereen die denkt dat parttime werkende moeders verwende prinsesjes zijn en de fulltime werkende vrouw het summum van feminisme.' - DAMN,