De helaasheid der dingen

Nederlands gesproken editie van 'De helaasheid der dingen'.'

In 'De helaasheid der dingen' keert een schrijver terug naar zijn geboortegrond in Reetveerdegem. Het is zowel een gevoelige ode aan als een hilarische afrekening met het dorp van zijn jeugd. We maken kennis met zijn vader, Pierre, die zijn paar uur oude zoontje in een postzak op zijn fiets langs alle kroegen van het dorp rijdt om hem aan zijn vrienden te tonen; zijn grootmoeder, wier nachtrust al te vaak verstoord wordt door de politie als die weer eens een van haar dronken zonen thuis komt afleveren; en niet te vergeten de werkloze nonkels Potrel, Herman en Zwaren, voor wie een wereldkampioenschap zuipen het hoogst haalbare is en die leven volgens het adagium 'God schiep de dag en wij slepen ons erdoorheen'.

Tijdens een barre winternacht steekt de jonge Syrische vluchteling Nizar per fiets de grens over tussen Rusland en Noorwegen. Uitgeput en beroofd van geld en documenten belandt hij in de zorgzame handen van een oude Duitse vrouw, Helena, zelf een Heimatvertriebene, die een teruggetrokken leven leidt aan de rafelrand van Europa. Door de komst van Nizar breekt Helena's eigen verdrongen verleden stukje bij beetje open en moet zij de keuzes die ze in haar leven maakte onder ogen zien. Frouke Arns vervlecht een oud en nieuw vluchtverhaal tot een verbeeldingsvolle mozaïekroman over vluchten en thuiskomen. De gelijktijdigheid der dingen is de deels op eigen familiegeschiedenis geïnspireerde debuutroman van Frouke Arns. Een meeslepend geschreven, caleidoscopisch verhaal over oorlog en verdrijving, liefde, familiebanden en de genade van overgave.

Grenchen, Zwitserland, december 1918. Wanneer 's lands beste uurwerkmaker Thomas Fischer gevraagd wordt een klokje passend te maken voor een nieuw model polshorloge, betwist hij de haalbaarheid daarvan. Toch kómt dat polshorloge er, een Favre-Leuba. En de wijzers van één exemplaar beginnen een bijkans magisch-realistisch verhaal bij elkaar te tikken. In De vergankelijkheid der dingen is de mens een speelbal van de tijd, op het letterlijke af. De verhalen, deelverhalen, buitelen over en langs elkaar heen in een tijdsbestek van een eeuw, in een gebied grofweg gesitueerd tussen Zwitserland en Colombia en Curaçao. De Brabander laat zijn personages los zoals gemakzuchtige ouders hun kinderen in een aftands pretpark. Je kijkt ernaar en schudt het hoofd, maar verkneukelt je heimelijk bij wat het noodlot misschien nog in petto heeft. Het glaswerk van het horloge fungeert als raamwerk van de vertelling. De Favre-Leuba gaat van hand tot hand, of eigenlijk van pols tot pols: van pensionado tot

Techniek is een politieke factor van belang. De HSL, de Joint Strike Fighter, de Noord-Zuid lijn, het elektronisch patiëntendossier, kernenergie, ondergrondse CO2-opslag, slimme elektriciteitsmeters, kabinetten en bewindspersonen kunnen er over struikelen, politieke partijen kunnen met hun standpunten op deze dossiers kiezers trekken of juist van zich vervreemden. Nieuwe technieken die gewenst leken, creëren soms onverwacht nieuwe problemen die om een politieke oplossing vragen, zoals het waarborgen van privacy in het elektronisch patiëntendossier, de verspreiding van kinderporno via internet of het beheersen van het risico van het transport van gevaarlijke stoffen. Tegelijk helpt techniek bij het oplossen van vele politieke problemen. Techniek is dus zowel deel van het politieke probleem als ook deel van de politieke oplossing. inhoud Inleiding: de politiek der dingen Frits Bolkestein en Jeroen van den Hoven Racistische viaducten Langdon Winner over politiek en techniek Ilse

In 'De helaasheid der dingen' keert een schrijver terug naar zijn geboortegrond in Reetveerdegem. Het is zowel een gevoelige ode aan als een hilarische afrekening met het dorp van zijn jeugd. We maken kennis met zijn vader, Pierre, die zijn paar uur oude zoontje in een postzak op zijn fiets langs alle kroegen van het dorp rijdt om hem aan zijn vrienden te tonen; zijn grootmoeder, wier nachtrust al te vaak verstoord wordt door de politie als die weer eens een van haar dronken zonen thuis komt afleveren; en niet te vergeten de werkloze nonkels Potrel, Herman en Zwaren, voor wie een wereldkampioenschap zuipen het hoogst haalbare is en die leven volgens het adagium 'God schiep de dag en wij slepen ons erdoorheen'.

In de bundeling van 'De laatste liefde van mijn moeder', 'De helaasheid der dingen' en 'Kaddisj voor een kut' rekent Dimitri Verhulst af met zijn jeugd, maar brengt hij tegelijkertijd een prachtige ode aan die jeugd. In 'De laatste liefde van mijn moeder' voelt een zoon zich ongewenst nu zijn moeder een nieuwe vriend heeft. In 'De helaasheid der dingen' groeit de jongen op met de grootmoeder als spil van het gezin en met werkloze, dronken nonkels. In 'Kaddisj voor een kut' is hij beland in een instelling voor verwaarloosde kinderen. Later zal blijken dat velen van hen zich geen raad weten met het familieleven. Het werk van Dimitri Verhulst (1972) verschijnt in vijfentwintig landen. Van de klassieker 'De helaasheid der dingen' werden meer dan 200.000 exemplaren verkocht en het boek werd bekroond met de Gouden Uil Publieksprijs.

In De dingen die je vergeet onderzoekt Gijs van der Sanden wat het betekent om te rouwen nadat hij als jonge twintiger allebei zijn ouders onverwachts verloor. Aan de hand van herinneringen, beschouwingen en zelfonderzoek probeert hij antwoorden te vinden op de grote en kleine vragen rondom rouw en verlies. Hoe blijf je overeind staan als je beide ouders er niet meer zijn? Waarom roept het woord 'wees' zoveel aversie in hem op? Waarom is het zo moeilijk om de ander deelgenoot te maken van een verlies? Is rouw ooit klaar? Al schrijvende komt hij steeds dichter bij de kern van zijn gemis. In glasheldere bewoordingen legt Gijs van der Sanden uit wat er verkeerd is aan de manier waarop we rouw in een door zelfverbetering en geluk geobsedeerde wereld zijn gaan benaderen: als een verhaal met een begin en een eind. De dingen die je vergeet is zijn persoonlijke zoektocht naar een nieuw narratief. 'Van der Sanden schrijft met zowel journalistieke als literaire pen; toegankelijk en gestileerd.