Langzaam, als een huiverende rat die een warm plekje zoekt, en een kruimeltje voedsel, nam een razende woede bezit van hem. Elke dag werd zijn woede wat groter, totdat die zo fel was dat Thomas zich er soms op betrapte dat hij over zijn hele lijf stond te trillen voordat hij de razernij weer in bedwang kreeg en veilig wegborg.’WICKED heeft alles afgepakt van Thomas: zijn identiteit, zijn geheugen en nu ook zijn enige vrienden – die uit de Laar. Maar het einde is in zicht. De beproevingen zitten er bijna op, na een allerlaatste test. De vraag is of iemand die zal overleven. WICKED beseft echter niet dat Thomas’ herinneringen veel verder teruggaan dan de organisatie vermoedt. Thomas weet dat hij niets kan geloven en niemand kan vertrouwen. Of toch?Thomas ontsnapte uit het labyrint. Hij overleefde de Schroei. En hij zal alles op alles zetten om zijn vrienden te redden. Toch kan alleen de waarheid zelf een einde maken aan de wereld van WICKED. De tijd van leugens is voorbij.‘Wie weet wat hun nu drijft? Wie weet hoe groot hun wanhoop inmiddels is of waartoe ze misschien bereid zijn?’Eindelijk was daar het derde deel van de trilogie. Ik had genoten van ‘De labyrintrenner’ en ‘De Schroeiproeven’ en ik kon niet wachten om in ‘De doodskuur’ te beginnen. Maar na twee goede delen in een trilogie zijn de verwachtingen behoorlijk hooggespannen kan ik je wel zeggen.In de vorige twee delen was er een ding dat steeds duidelijk was: niets is wat het lijkt wanneer het om WICKED gaat. Steeds werd je weer op het verkeerde been gezet, net als de personages in het verhaal. Het werd steeds duidelijker hoe meedogenloos WICKED was en hoe alles werd gedaan om maar een geneesmiddel voor de Vuring te vinden: de ziekte die al miljoenen mensen het levens kostte.WICKED is goed, dat bleef Theresa maar volhouden. Maar Thomas is daar helemaal klaar mee. Hij volgt zijn eigen gevoel en gaat de strijd aan met WICKED.‘Thomas zei niets. Hij had een merkwaardig voorgevoel en kon nauwelijks lucht meer krijgen omdat hij tegelijkertijd heel graag wel en heel graag niet wilde weten wat er komen ging.’‘De labyrintrenner’ was erg spannend en sprak enorm tot de verbeelding en ‘De schroeiproeven’ was ook spannend (op een iets andere manier). ‘De doodskuur’ had die spanning ook, maar enkel bij vlagen en dan met name pas echt aan het einde. Het is wederom goed geschreven, absoluut, maar ik kreeg het idee dat James Dashner er een beetje vanaf wilde zijn. Sommige stukken waren wat langdradig en dan zat er ineens de vaart weer in. Ik heb ook behoorlijk lang over dit boek gedaan (vier weken!), het verhaal pakte me minder (op het punt staan om op vakantie te gaan naar New York helpt niet, dat geef ik toe) en dat vond ik erg jammer.Ik keek ontzettend uit naar dit boek, maar was enigszins teleurgesteld. Er worden een heleboel antwoorden gegeven, maar je blijft ook weer met een flink aantal vragen zitten. Binnenkort komt de prequel uit, die ga ik ook zeker lezen, want ik ben wel erg nieuwsgierig naar het verhaal dat aan deze trilogie vooraf ging.
- Min:
- langdradig
