Anoniem

Het verbrande kind gaat over liefde en rouw in een Stockholms arbeidersmilieu. In de jaren veertig van de vorige eeuw belandt de jongeman Bengt in een diepe, persoonlijke crisis na de onverwachte dood van zijn moeder. Terwijl hij om probeert te gaan met het verlies, verandert zijn wanhoop langzaam in woede wanneer hij ontdekt dat zijn vader een minnares heeft. Hij klaagt eerst met buitensporige haat zijn vader en diens minnares aan voor wat ze zijn moeder hebben aangedaan en zweert wraak te nemen. Maar als hij de minnares ontmoet, wordt hij zelf een bedrieger en leugenaar in verhouding tot zijn vader en zijn vriendin. Het verbrande kind is een meedogenloze roman over pijn en woede, wanhoop en hartstocht, over bedrog en zelfbedrog. Stig Dagerman (1923-1954) debuteerde op tweeëntwintigjarige leeftijd met de roman De slang en publiceerde daarna in vier jaar tijd de verhalenbundel Natte sneeuw, het reisverslag Duitse herfst en de romans Het eiland der verdoemden, Het verbrande kind en

Waar gaat dit boek over? Tijdens Ron Smekens bijzondere en vaak ook zware reis door het leven is een verzameling van gedichten, foto's en quotes ontstaan die vanuit zijn diepste wezen vorm kregen. Deze verzameling is een getuigenis van zijn leven dat begon met verwaarlozing, mishandeling en misbruik en later nog vele andere levensbepalende ervaringen kende. Wat brengt dit boek jou? Via zijn boek 'Scheuren in de Tijd' deelt Ron Smekens met jou meerdere situaties en gevoelens om je te mogen (aan)raken in wie wij zijn als mens met al onze kwetsbaarheden. Het werk vormt een bron van inspiratie voor wanneer het leven gepaard gaat met innerlijke strijd en worstelingen. Juist in al die uitdagingen zitten kansen om jezelf beter te leren kennen. Hiervoor biedt het boek 'Scheuren in de Tijd' jou momenten van reflectie en herkenning, waarin je je verbonden voelt met het Mens-Zijn in al zijn facetten, met gevoelens van angst, verdriet, pijn, wanhoop en ook momenten van vreugde en geluk. Laat de

Gothic metroidvania-avontuur wacht op je in Demoniaca Everlasting Night, een side-scrolling actieplatformgame die prachtig groteske beelden combineert met verleidelijke stijl. Verken, vecht, ontmoet nieuwe vrienden en zoek wraak op degenen die je ondraaglijke pijn en verlies hebben bezorgd! Terwijl je door de vreselijke en corrupte Toren van Babel reist, ontdek je de vele gevaarlijke geheimen, daag je machtige heren uit en versla je hordes van hun volgelingen. Dompel jezelf onder in vloeiende real-time gevechten die gemakkelijk te leren maar uitdagend zijn om onder de knie te krijgen. Krijg toegang tot nieuwe gebieden in en rond de toren naarmate je vordert en vaardigheden verbetert. Maar welk einde zou iemand kunnen wachten die vervuld is van zon woede en wanhoop? FUNCTIES- Verken de Toren van Babel in side-scrolling metroidvania-stijl!- Neem het op tegen met de hand vervaardigde vijanden, die elk een andere strategische benadering in gevechten vereisen.- Ontmoet intrigerende personag…

In 'Hemelingen' is Koen Stassijns nietsontziend over familie, vrienden, bekenden, en eigenlijk vooral over zichzelf. Hij schuwt geen onderwerp en gaat het leven zinnelijk te lijf, onderzoekt de macht en de onmacht van de woorden die tot onze beschikking staan en kijkt terug op een bewogen leven. De macht ligt in de mogelijkheid de gevoelens van liefde, verdriet, wanhoop, weemoed en pijn te benoemen en als daad van verzet te kijken hoever hij daarin kan gaan. En precies daar tekent zich ook de onmacht af. Dit is poëzie die levenskracht uitstraalt, en leven ís.

UITGEBREIDE EDITIE 'Weggerukt uit het leven…' Zo begon Tim Overdiek de overlijdensadvertentie voor zijn vrouw Jennifer Nolan, moeder van hun twee jonge kinderen. Op 22 oktober 2009 werd ze op een zebrapad aangereden door een motoragent. De dag erna bezweek ze aan haar verwondingen. Een week later begon Tim Overdiek te schrijven, een dagboek, om niets te vergeten van de doffe pijn van de eerste maanden, het vallen en opstaan en de woede, haat en wanhoop die hem en zijn zoons regelmatig overvallen. Maar ook van de heilzame (zwarte) humor en de intimiteit van het kleine gezin. Wat begon als noodzakelijk van zich af schrijven, eindigde in het boek Tranen van liefde, over het eerste rauwe jaar van rouw. Inmiddels is het tien jaar geleden dat Jennifer overleed. In deze uitgebreide editie van Tranen van liefde reflecteert Overdiek ook op de jaren die volgden. Hij schrijft over de confrontatie met Jennifers dagboeken en met de vrouw die haar longen draagt, over ouder worden, nieuwe liefdes, en

De eerste stappen in ons Congolees partnerziekenhuis in Kasongo-Lunda maakten zoveel emoties bij mij los dat ik niet anders kon dan erover te schrijven. Kleine kattebelletjes, van onder mijn muskietennet met een piepklein lampje op zonnepanelen, haastig neergepend, groeiden stilaan tot een boek. Een ziekenhuis zonder water en elektriciteit, ik kon het mij niet voorstellen, maar het is de dagelijkse realiteit in Congo. Het levenslicht zien doven in de ogen van een kersverse moeder nadat ze het leven gaf aan een doodgeboren kind of een operatie niet kunnen uitvoeren omdat de ouders die niet kunnen betalen, het zijn onmenselijke en hartverscheurende momenten die me naar de keel grepen. Ibangu, mijn Congolese collega hoofdvroedvrouw, verwarmde mijn hart met de manier waarop ze zingend en dansend jonge moeders stimuleerde goed voor zichzelf en hun baby te zorgen. Ik werd vaak heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop, pijn, vreugde en verdriet maar de kracht waarmee artsen,

In 2001 werd Toni Bernhard ziek en tot verbijstering van haar en haar partner werd ze niet meer beter. In een periode van verwarring, frustratie en wanhoop over een leven vol plotselinge beperkingen - dat totaal verschilde van het leven dat ze samen dachten te leiden - moest Toni de kunst van het ziek zijn leren. Ondanks (en soms vanwege) al haar lichamelijke beperkingen en gebrek aan energie leerde Toni hoe ze een leven vol gelijkmoedigheid, compassie en vreugde kon leiden. Dit boek helpt ons herinneren dat onze innerlijke vrijheid, ongeacht onze omstandigheden, grenzeloos is. Het is een aanrader voor iedereen die ziek is of pijn lijdt en hun naasten. Dit boek is ook voor medische professionals zeer waardevol.

Leer omgaan met chronisch ziek zijn 5,4 miljoen mensen in Nederland hebben een chronische ziekte. Vaak denken we dat slimme artsen in ziekenhuizen onze klachten wel 'even' zullen genezen. Maar wat als dit niet kan? Een grote groep mensen zit gevangen in een worsteling met dagelijkse, soms haast ondraaglijke, pijn of lichamelijke beperkingen. Leven met je lijf is een ontwapenend, ontroerend en autobiografisch verhaal van Liselotte Delwel. Ze neemt je mee in een wereld, doorspekt van ziekenhuisbezoeken, van niet begrepen worden, de zoektocht naar alternatieve therapieën en het grenzeloze verlangen naar een oplossing. Gesteund door Acceptance and Commitment Therapy (ACT) laat ze je zien, voelen en ervaren hoe je de strijd met je lijf definitief kunt stoppen. Alle herkenbare gedachten en emoties die je kunt en vooral ook mag ervaren, komen voorbij. Van hoop tot wanhoop, en van uitzichtloosheid tot het kunnen creëren van een nieuw uitzicht: het maken van een nieuwe start.

“Herfstbliksems” schetst de situatie van het Belgische leger in de vroege herfst van 1914, bij aanvang van het beleg van Antwerpen en enkele weken voor de Slag aan de IJzer. We wandelen langs de Nete vanaf Rumst en we gaan door Walem, St.-Katelijne-Waver, Duffel, Koningshooikt, Lier en we strelen met de mouw langs de Kleine Nete in Kessel en Broechem. We beleven daar een kort, maar erg dramatisch stukje Belgische geschiedenis in de algehele context van de 1ste wereldoorlog. Het verhaal beschrijft tevens de persoonlijke situatie van enkele gewone soldaten. Er is de militaire dienstplicht door loting, de wederoproeping in de tumultueuze nacht van 31 juli op 1 augustus 1914 en de enge belevenissen in een fort tijdens de vreselijke beschietingen. Het boek heeft niet de betrachting om een precies beeld te geven van allerlei cijfers of statistieken. Dit verhaal gaat eerder over menselijke gevoelens: hoop, wanhoop, pijn, doodsangst, depressies, volharding, bloed, zweet, tranen, pech en geluk…

'Als je thuiskomt, ben ik vertrokken.' Dit waren de laatste woorden van S., de man met wie Matteo B. Bianchi zeven jaar samen was geweest en die op een dag, een paar maanden nadat ze uit elkaar waren gegaan, besloot zichzelf op te hangen in hun appartement. De pijn waar Bianchi vervolgens doorheen gaat voelt als een labyrint waaruit hij niet kan ontsnappen. Tegelijkertijd, zelfs op zijn donkerste dagen, begint hij aantekeningen te maken. In het begin slechts fragmenten, scherven van een bestaan dat in duizend stukken is gebroken. Maar langzaam groeien de teksten uit tot een verpletterende memoir over overleven in de nasleep van een heftig trauma, het verliezen van een dierbare en het omgaan met gevoelens van spijt, schuld en schaamte. Bianchi schrijft uiteindelijk het boek dat hij had willen lezen toen hij degene was die achterbleef. Zij die achterblijven is een verbluffend en prachtig geschreven verhaal over hoop en wanhoop, vasthouden en loslaten.